دل همیشه غریبم هوایتان کرده است

من ندیدم که کریمی به کرم فکر کند

این نسخه را بر بال یک پروانه بنویسید

دیشب پرِ من کبوتر بامت شد

بعد از رکوع و سجده و بعد از قیام از دور

مانند دیدن با دو چشم کور از نزدیک

پای من تا به سرایت وا شد

مهرت نشسته بر دل من ایهالرئوف

هر سحرگاه گل روی شما برخیزد

ساعات طوفان، وقت جزر و مد رسیده

شکر صد بار خدا را که سعادت دارم

کم کم دل هوائی من بال و پر گرفت

عشق رسوایی محض است که حاشا نشود

گلدسته هایِ مرقدتان پایه هایِ عرش

ای ضامن آهو همه ی بود و نبودم

ای که چون من هزارها داری

معمار می شوی و بنای تو می شوم

همین که با خودم گذشته را مرور می کنم

زردی گنبد عیان شد، شوق رضوانم گرفت

من بی دل آمدم که تو دلدار من شوی

امشب پی عیدی ز شما آمده ام

سلام آقا، غریب آشنای طوس

خورشید ، سر به زیر عبایی ز ابر برد

حجره ی در بسته گشته قتلگاهم

( و قبر بطوس ) آه از محنتش ملائک نوحه خوان بر مصیبتش

( و قبر بطوس یا لها من مصیبه )