متن شعر و اشعار مصائب امام حسین علیه السلام بهمراه صوت سبک و گریز اشعار

0

4

فیروز آن دلی که بود مبتلای تو

سرشار آن سری که بود خاک پای تو

ماییم از برای تو و تو برای حق

تو از برای حقی و حق از برای تو

در راه دوست اکبر و اصغر فدا کنی

صد جان عالمی به فدای فدای تو

یا سر به سوی دوست روانی ز جان ولی

یک کاروان اسیر بود در قفای تو

تنها نه خاکیان ز غمت ناله می‌کنند

قدوسیان به عرش برین در عزای تو

یک روز بر سنانی و یک روز بر تنور

یک روز روی دوش نبی بود جای تو

تنها نه در دل است ندای غریبی ات

گردید پر فضای جهان از ندای تو

تن نینوا و سر سر نی نیزه منفعل

نی ناله می‌کند همه دم از نوای تو

بازو و پشت و پهلوی اطفال شد کبود

بس تازیانه خورد تن بچه‌های تو

معلوم گشت قدر و جاه و جلال تو یا حسین

روزی که گشت حضرت حق خونبهای تو

ساعی شدم که سعی کنم در زیارتت

ترسم بمیرم و نرسم کربلای تو

موضوعمصائب امام حسین (علیه السلام) ، کربلا و کاروان

گریزعصر عاشورا، شام غریبان و اسارت کاروان امام حسین (علیه السلام) ، کربلا و کاروان

شاعر میرزا احمد عابد نهاوندی(مرشد چلویی)

قالبغزل

سبک پیشنهادینوحه

زبانفارسی

0

4

تا ماریه شد حریر پوش از دم تو

پوشد نه همین کعبه سیاه ازغم تو

صباغ ازل طراز نه اطلس چرخ

بر نیل عزا کشید در ماتم تو

موضوعمصائب امام حسین (علیه السلام) ، کربلا و کاروان

0

7

نه ز آسمان توجه نه زاختر اعتنائی

نه ز دوستان حمیت نه ز دشمنان حیائی

من بی امیر و لشکر کیم اندرین معسکر

حشم بلا ز پیشی سپه غم از قفائی

به جز از خدنگ پران به جز از وعید کشتن

نه سفیر مهربانی نه پیام آشنائی

ز نجات دست کوته به هلاک پای محکم

بد و نیک را به سر بر نرود چنین قضائی

زجگر گداز پیکان دهد ار امان زمانه

کشد آسمان به خونم زسنان سینه خائی

چه قساوت است یارب که تنی ز صد هزاران

نشنید التماسم که نگفت مرحبائی

به من از در مصیبت به ستم مصاف پیما

چو ستاره سخت روئی چو سپهر سست رائی

نه ز سیر مهر مهلت نه ز خیل کین مدارا

چکنم اگر نجویم به شهادت التجائی

نزند بر آتش آبی لب خشک تشنگان را

چه تفاوت آنکه دارم مژه محیط زائی

نه پرند خیره کش را زگلویم انحرافی

به دل شکسته بالم نه خدنگ را خطائی

به دلم ز خیل انده، به رهم ز فوج دشمن

نفسی و رستخیزی قدمی و کربلائی

پس مرگ پیش پویان ز حیات تن به جانم

ز تامل تو خون شد دلم ای اجل کجائی

نفسی غم اعادی، دمی انده احبا

زندم همی ز هر سو، الم دگر صلائی

به مفاخرت چو یغما سر عجز نه بر آن در

درجات سربلندی بست این که خاک پائی

موضوعمصائب امام حسین (علیه السلام) ، کربلا و کاروان

0

6

از روزگار داد و فغان ز احتساب او

فریاد از تطاول و از انقلاب او

در کام اشقیا نچکاند جز انگبین

در جام اتقیا همه زهر مذاب او

ای روزگار باتو چه کرده است بوتراب

کافکنده ای به خون همه شیران غاب او

عبّاس و قاسم و علی اکبر حبیب و عون

غلطان به خاک و خون همه از شیخ و شاب او

عبّاس تشنه کام برون آری از فرات

سوی حرم کنی همه سعی و شتاب او

تا سوی تشنگان برد آبیّ و از قضا

تیر قدر به خاک فرو ریزد آب او

دادی به باد گلشن زهرا و تا به حشر

کردی روان ز چشم عزیزان گلاب او

زان صبح شوم آه که در مجلس یزید

بر خاص و عام تافت به شام آفتاب او

بزم یزید و جام شراب و سر حسین

باید ز پاره ی دل زینب کباب او

صغری در اضطراب کنیزیّ و مرتضی

در اضطراب شد به نجف ز اضطراب او

پرسد نبی ز امّت اگر شرح ماجرا

یارب چه می دهند به فردا جواب او

حاشا کسی که بسته به این خاندان بود

ایزد به روز حشر نماید عذاب او

ای آل بوتراب «وفایی» ز شعر خویش

باشد به خاندان شما انتساب او

موضوعمصائب امام حسین (علیه السلام) ، کربلا و کاروان

گریزتاسوعا (شهادت) حضرت اباالفضل العباس (علیه السلام)
ورود كاروان اسرا به شام و مجلس یزید امام حسین (علیه السلام) ، کربلا و کاروان

شاعرملا فتح‌الله وفایی شوشتری

قالبغزل

سبک پیشنهادیروضه

زبانفارسی

0

10

در ماتم شهی که سرش از جفا برند

رخت عزا رواست ز سر تا به پا برند

هرگز شنیده اید که بی جرم و بی گناه

همچون حسین کسی که سرش از قفا برند

هرگز شنیده اید که اعضای کشته را

از هم جدا نموده و هریک جدا برند

هرگز شنیده اید که در شادی کسی

از بهر نوعروس لباس عزا برند

یا خود به جای رخت عروسی شنیده اید

اوّل کفن به قامت نوکدخدا برند

سقّا شنیده اید که لب تشنه جان دهد

یا بهر آب بازوی او از جفا برند

جمعی نبی پرست و خدا گو شنیده اید

بیگانه وار سر ز تن آشنا برند

باشد روا «وفایی» اگر خیل حور عین

گیسوی خویش یکسر از این ماجرا برند

موضوعمصائب امام حسین (علیه السلام) ، کربلا و کاروان

گریز

شاعرملا فتح‌الله وفایی شوشتری

قالبغزل

سبک پیشنهادیروضه

زبانفارسی

0

7

آن کشته یی که نیست جزایی برای او

غیر از خدای او که بود خونبهای او

آن کشته یی که حیدر و زهرا و مصطفی

دارند صبح و شام به جنّت عزای او

آن کشته یی که شمّه یی از شرح ماتمش

خواند از برای موسی عمران خدای او

آن کشته یی که ساخت خداوند کردگار

سرتا بسر جهان همه ماتمسرای او

آن کشته ی جفا که جز او هیچ کشته یی

هرگز نشد جدا سر او از قفای او

ز احرام حج چو گشت به کرب و بلا مُحلّ

زیبد به کعبه فخر کند کربلای او

از سرچه شد عمامه و از دوش او ردا

گردید کبریای خدایی ردای او

کاش آن زمان که در ره جانان شد او فدا

جان جهانیان همه می شد فدای او

دل تا زجان بُرید و به جانان خویش بست

دلهای دوستان همه شد آشنای او

بهر لقا چو خویش فنا کرد در بقا

شد تا ابد لقای خدایی لقای او

***معراج اولش سرِ دوش پیمبر است

معراج آخرش ز هر اندیشه برتر است

موضوعمصائب امام حسین (علیه السلام) ، کربلا و کاروان

گریز

شاعرملا فتح‌الله وفایی شوشتری

قالبترکیب بند

سبک پیشنهادینوحه

زبانفارسی

0

8

افتاده در خون ای پدر از گرز و تیغ و خنجرم

بنهاده سر بر روی خاک ای خاک عالم بر سرم

تو کشته تن در خون طپان، من زنده بر جا جسم و جان

این سخت جانی ای امان، می نامد از خود باورم

گشت از سپهر پرده در، دامان هامونت مقر

زین پس سزد جای ای پدر، در توده ی خاکسترم

تا خوابگه خاک سیه، کردی به طرف قتلگه

زیبد مرا خاشاک ره، بالین و خارا بسترم

تا دور مینایی فلک می دادت از خون گلو

زهر است اگر جز خون دل شد باده ای در ساغرم

وه گر رسیدی دست من یک ره به دامان اجل

تا جامه ی جان در غمت جای گریبان بردرم

در نیل ماتم بردمی کآرم سیه چون بخت خود

گر دشمنان بر سر همی بگذاشتندی معجرم

برگ سفر آمد به ساز، اینک مرا از کوی تو

خون زاد و حسرت راحله، همدم فغان غم رهبرم

خواهم به بالینت همی گریم به کام دل دمی

رخصت کی و مهلت کجا از خصم عدوان پرورم

تن را توان و تاب کو، دل را قرار و خواب کو

هم بر فراق قاسمم هم در عزای اکبرم

جز در غم او کلک من، راند صفایی گر سخن

البته گردد رو سیاه از شرمساری دفترم

موضوعمصائب امام حسین (علیه السلام) ، کربلا و کاروان

0

11

تا کی ای کوکب این ستمکاری

آخر آرزمی فلک زین دلازاری

چند در دورانت ای چرخ زنگاری

دودهٔ عزت همی از تو در خواری

هر امیری را رو به جنگ آمد

پشت خاک از خون او لاله رنگ آمد

هر صغیری را حلق و لب پاره

تیر پستان، شیر خون، خاک گهواره

هر شهیدی را رخ به خاک افتاد

از سم اسبان تنش چاک چاک افتاد

هر قتیلی را زین چو وارون شد

کسوت از خاک سیاه خلعت از خون شد

هر عزیزی را رنج خواری ها

در زمین و آسمانش قطع یاری ها

هر مریضی را تن به تاب آمد

صبح و شامش خون و خاک خورد و خواب آمد

هر غریبی را ناله بر گردون

و اشک مرجان رنگش از دیده بر هامون

هر اسیری را خون روان از دل

ناقهٔ عریان از او مانده پا در گل

هر یتیمی را کف و مو بر سر

پیش چشم ناکسان پرده و معجر

شد صفایی راخاطر خرم

در غم لب‌تشنگان محفل ماتم

موضوعمصائب امام حسین (علیه السلام) ، کربلا و کاروان

0

8

هیچ دریایی ندیدم بی کنار

جز تو ای عشق جهان آشوب یار

عقل سر بر آستانت مستکین

بنده ی حکم تو صد روح الامین

انبیا گردن به امرت داده باز

روی بر خاک درت بنهاده باز

اولیا دستت به دامان در زده

دامن همت به خدمت برزده

پیش نورت نارموسی یک قبس

نسر طایر نزد شهبازت مگس

تیر و بهرامت به میدان صد هزار

خائف از سهمت چو طفلی نی سوار

پیش دستت دجله تا جیحون نمی

هفت دریا پیش سیلت شبنمی

رهروت را زیر پا زوبین و تیر

از کمال شوق می آید حریر

نیست در خورد هر میدان ترا

نه فلک تنگ است جولان ترا

ز آفرینش راد و رد بالا و پست

زشت و زیبا دور و نزدیک آنچه هست

آنچه از امکان به اکوان آمده اند

در خور خود تابع امرت شده اند

والهان خاصت از یک تا هزار

ز ابتدای خلق تا انجام کار

در نداده تن به فرمانت ولی

یک ولی مثل حسین بن علی

گر تو پای اندر میان نگذاشتی

ور تو رایت در جهان نفراشتی

کی خریدار بلاگشتی حسین

ره سپار کربلا گشتی حسین

قطع جان یا ترک سرکردی کجا

سردی از مهر پسر کردی چرا

کی به نی می رفت سرها خاک ناک

کی به خون میخفت تنها چاک چاک

کشته در پا رفته اصحابش چرا

دستگیر دشمن احبابش چرا

کی گرفته پنجه با پیکان و تیغ

کشته دیدی شش برادر بی دریغ

چون شکیبایی نمودی کز عناد

خصم بندد بازوی زین العباد

طاقت آوردی کجا کآن قوم دون

از خیام آرد حریمش را برون

کی رضا دادی که زینب خواهرش

با سر عریان بنالد برسرش

چون شدی تسلیم کآن ارذال خلق

دخترانش را رسن بندد به حلق

صبر ورزیدی کجا خود کز ستیز

دشمن انگارد بناتش را کنیز

پر که بر کوه کی پهلو زدی

چرخه چون با چرخ هم زانو شدی

کی هما را صید کردی ماکیان

پیل فرسودی به پنجه ی بیشگان

نور از ظلمت کجا خود کم شدی

زنده رود ونیل سخره ی نم شدی

هم ترازو با گلستان خس چرا

شاهبازان طعمه کرکس چرا

دوزخ از تابت کند پهلو تهی

زین روش دیوانه گردد آگهی

کاین شبانان دست موسی تافتند

جوی ها بر دجله سبقت یافتند

کرگدن شد گربه ای را صید شست

شیر را روبه به گردن قید بست

رفت با شاهین مگس را کارزار

عنکبوتی را عقاب آمد شکار

باز در چنگال زاغان شد اسیر

بلبل اندر بند بومان دستگیر

باد را از پشگان آمد گزند

جوق جن جم را به نام افکنده بند

عشق مو را قوت زنجیر داد

مور را عشق افتراس شیر داد

زلف دلبر زیبد از وی اژدری

ناید از زلف عروسان دلبری

الغرض هر جا که چهر افروختی

خرمن شاه و گدا را سوختی

رایت حسن بتان افراختی

کار جان بازان خود را ساختی

موضوعمدح حضرت محمد مصطفی (صلی الله علیه و اله و سلم)
مصائب امام حسین (علیه السلام) ، کربلا و کاروان

گریزعاشورا امام حسین (علیه السلام) ، کربلا و کاروان
عصر عاشورا، شام غریبان و اسارت کاروان امام حسین (علیه السلام) ، کربلا و کاروان

شاعرصفایی جندقی

قالبمثنوی

سبک پیشنهادیمدح و مرثیه,نوحه

زبانفارسی

0

24

آنانکه نفس خویش جری بر جفا کنند

چون صبر بر شکنجه روز جزا کنند

بهر قتال آل نبی تیغ ها به دست

با آنکه دین وی به زبان ادعا کنند

ترک تغافل اهل ستم را چو رسم نیست

کاش اندکی به حالت خویش اعتنا کنند

قومی که در عقوبتشان افتراق نیست

دارند اگر نماز به پا یا زنا کنند

برخویش گشته مانع نعمای سرمدی

منع نوا ز مالک منع و عطا کنند

نه خجلت از بتول و نه خشیت ز بوتراب

نه حرمت از رسول و نه شرم از خدا کنند

دردا که خیل فصل خداوند وصل را

در خاک و خون فکنده سر از تن جدا کنند

خون حرام وی به تهور هدر دهند

مال حلال وی به تقلب هبا کنند

پیراهنی که فاطمه اش رشته پود و تار

بر تن سگان گرگ شعارش قبا کنند

و آن کشته را به نعل ستوران خاره سای

در چشم خاک سرمه روش توتیا کنند

دارند پاس حرمت قرآن ولی چه سود

تا خود نه امتیاز خلوص از ریا کنند

ز الفاظ اگر مراد معانی است بی گزاف

معنی ندارد آنکه به لفظ اکتفا کنند

ز اهل ضلال یک سر مو کوتهی نشد

در دفع حق هر آنچه توان دست و پا کنند

واسومتا به حالت امت که در نشور

خود با چه رو به روی نبی دیده واکنند

***جز نفی حق نخواسته در هر نشست و خاست

دعوی کنند باز که حق درمیان ماست

موضوعمصائب امام حسین (علیه السلام) ، کربلا و کاروان

0

9

قومی که امتیاز صواب از خطا کنند

خود کاش اختیار وفا بر جفا کنند

کلک قدر نگاشت قضایای نینوا

بر لوح زر که باطل و حق را جدا کنند

از قهر و قتل و غارت و اخراج و دستبرد

هر محنتی که می شد از امکان به پا کنند

بود اقتضای حکمت مخصوص کز نخست

نامی به نام خامس آل عبا کنند

در ملک غم سپه کش سلطان کربلاست

هر کش فزون به بند بلا مبتلا کنند

با مهر دوست کین عدو سهل می شمار

سری است حق که ساز بلا للولا کنند

آن سان که او شد امت مرحومه را کفیل

خواهند اگر تلافی چندین عطا کنند

تا رستخیز هر نفس ازروی مسألت

روزی هزار مرتبه خود را فدا کنند

هر ذره ذره ملک چه پنهان چه آشکار

کی وز کجا تدارک این خون بها کنند

باور مکن که طایفه ی غیر مسلمین

بر اهل بیت فاطمه چندین جفا کنند

اسلام بین ز کفر بتر کامت از عناد

نسبت به خاندان نبوت چه ها کنند

دین کجا و کفر چه کز ننگ این گناه

ز اسلامیان یهود و نصاری ابا کنند

کژ راست کی شود، نرسد اهل غی به رشد

روزی مگر رجوع به صدق از ریا کنند

ممکن نبود بهتر از این عکس مدعا

گر باید امت اجر رسالت ادا کنند

***یک دل کشد تطاول یک دهر غم کجا

یک تن کند تحمل چندین ستم کجا

موضوعمصائب امام حسین (علیه السلام) ، کربلا و کاروان

0

15

ای طایف حریم تو اعیان کاینات

ذرات ملک زایر کوی تو از جهات

تو گشته زیر خاک و من اسوده بر زمین

ما را هلاک در همه حالت به از حیات

ما را ز داغ خود زدی آتش به دلی ولی

تا بخشی از شکنجه جاویدمان نجات

سودند سر به تیغ اعادی مجاهدینت

دادند تن به قید اسیری مخدرات

بودند ای عجب همه با این گنه هنوز

دارنده ی صیام و گزارنده ی صلات

با قصد قتل و غارت حق چیست حال کس

صد قرن اگر نماز کند یا دهد زکات

با دعوت امام مبین دعوی یزید

فرقان حق کجا و کجا آن مزخرفات

باطل نایستد بر حق نیست مشتبه

آن ترهات سست بدین طرفه محکمات

این صید زار خسته ی بشکسته بال و پر

از آشیان فتاده ی سرگشته در فلات

تر کردی ار کست به یکی جام کام خشک ما

یک غرقه بیش کم نشدی بالله از فرات

شد راست دود و خیمه ی گردون سیاه کرد

ز آن آتشی که خصم زدت در سرادقات

گشتند دراقامه ی سوگ تو متفق

از صدر بزم صومعه تا صف سومنات

برخاست شور و لوله از کعبه تا کنشت

ارباب کفر و دین همه بنشسته در عزات

هم وحش و طیر غم زده در محنت تو محو

هم جن و انس دل شده در ماتم تو مات

***درباره ی تو هر که کند بیش و کم ستم

کیفر ز هفت دوزخش افزون بود نه کم

موضوعمصائب امام حسین (علیه السلام) ، کربلا و کاروان

0

10

بر تشنه کامیش نه همین بحر و بر گداخت

گیتی تمام زیر و زبر خشک و تر گداخت

تنها فرات ز آتش خجلت بر او نسوخت

از شرم وی محیط همی تا شمر گداخت

دریا و رود از دم وی برمدر گریست

صحرا و کوه از غم او برحجر گداخت

ثابت به جای خود ز سها تا سهیل سوخت

سایر به پای خود ز زحل تا قمر گداخت

این آتش از چه خاست که تا شعله برکشید

ذرات ملک جمله صفت سر به سر گداخت

از فرقه تا ردا همه را تار و پود سوخت

از صعوه تا هما همه را بال و پر گداخت

کیهان به کید عشق بتان را بهانه کرد

عشاق تن به تن همه را آن شرر گداخت

از تیشه ی تحسر و تأثیر سوگ اوست

فرهاد اگر به سر زد و مجنون اگر گداخت

اصناف خلق، دیو و پری تا بهیمه سوخت

افراد نوع جن و ملک تا بشر گداخت

حیوان خود از نبات و نبات از جماد بیش

انسان ز جن و جن ز ملک سخت تر گداخت

تنها به خوف خواهر و دختر نخورد خون

هم سوخت بر برادر و هم بر پسر گداخت

بر خواهران خوار غریبش کمر خمید

بر دختران خرد یتیمش جگر گداخت

برآن نساء یاره و سنجوق سیم سوخت

برآن بنات خاتم و خلخال زر گداخت

آن بزم را که سقف و زمین عرش و فرش بود

از اشک و آه زیر فرو شد زبر گداخت

***از کج مداری فلک این فتنه راست شد

درباره ی حسین، آنچه خواست شد

موضوعمصائب امام حسین (علیه السلام) ، کربلا و کاروان

0

13

خود بر تو عرش و فرش نه تنها گریستند

اقطار کاینات سراپا گریستند

بر بی کسیت جن و ملک را جگر گداخت

بر تشنگیت دجله و دریا گریستند

تنها نه دوست را دل و جان ز آتش تو سوخت

بر حالت غریبت اعدا گریستند

دل ها تهی نشد چو از آن گریه های خاص

اعیان ملک از همه اعضا گریستند

برحال اهل بیت نبی نشأتین سوخت

تنها همین نه یثرب و بطحا گریستند

از اختصاص این ستم استی که خاص و عام

با هم در این معاهده یکجا گریستند

هرچند سرزد این عمل از مسلمین ولی

در ماتمت یهود و نصارا گریستند

ز اسلامیان تنی به تو یک مو نگشت نرم

لیک از غم تو هندو و ترسا گریستند

برمحنت تو وامق و مجنون ملول و مات

برعترت تو لیلی و عذرا گریستند

دامان چرخ از شفق آمد عقیق خام

یا عرشیان به طارم خضرا گریستند

بزمی نچید ساقی دوران که جای می

خوناب دل نه جام و نه مینا گریستند

بنیان طرح تعزیه ات را خدای ریخت

ز آن سال ها که آدم و حوا گریستند

این تخته ی گل آب شد از فرط التهاب

تا قدسیان به صفحه ی غبرا گریستند

بر این عزیز مصر که صد یوسفش غلام

با دیگران عزیز و زلیخا گریستند

***این وقعه از اعالی اسلام اگرچه خاست

اما مجوس و ناصب ازین شیمه عذر خواست

موضوعمصائب امام حسین (علیه السلام) ، کربلا و کاروان

0

9

دردا که بعد واقعه ی کربلا هنوز

از کین پر است سینه ی اهل جفا هنوز

با این خطا که خواست ندانم برای چیست

تأخیر امر محشر و حکم جزا هنوز

خون دو عالم ار همه ریزند در قصاص

این قتل را وفا نکند خون بها هنوز

خود گر نبود جان جهان آن جهان جان

پس چیست کز میان نرود این عزا هنوز

بر قصه های کهنه و نو قرن ها گذشت

هر روز تازه تر بود این ماجرا هنوز

چون مشک بوی خون به مشام آمد ای عجب

از خاک و ریگ ناحیه ی نینوا هنوز

گر گوش هوش سوی حریمش فرا دهی

خواهی شنید صیحه ی وا احمدا هنوز

اعضای وی به تیغ ستم منقطع ز هم

اجزای آسمان و زمین جا به جا هنوز

دشمن به قصد بر تن چاکش ستور تاخت

خاکم به سر نکرده سر از تن جدا هنوز

برکشته اش به عمد فرس راند و نرم ساخت

و این را به کیش خویش نخواندی خطا هنوز

معمار عرش و فرش درآمد ز پا دریغ

وین عرش و فرش سایر و ثابت به جا هنوز

گرم اسیری حرمش خصم و او زدی

چون مرغ سر بریده به خون دست و پا هنوز

تا آسمان کشیده کمان درکمین حق

الا به عمد نامده تیری خطا هنوز

نعش تو پایمال و بنات تو دستگیر

اما بنات نعش فلک خودنما هنوز

***کوری نگر که روز به خون خدا بلند

دستی که بود شب به خدا در دعا بلند

موضوعمصائب امام حسین (علیه السلام) ، کربلا و کاروان

گریزقتلگاه امام حسین (علیه السلام) ، کربلا و کاروان

0

8

دشمن بر او زیاده از این قصد کین نداشت

یا از قصور قدرت کین بیش ازین نداشت

هر کفر و کین و کاوش و کیدی که داشت دهر

جز بهر قتل و غارت ابنای دین نداشت

جز خون و مال خسرو دین را سپهر دون

یک سهم در کمان سپهی در کمین نداشت

مریخ جز مقاتله عزمی رزین نبست

برجیس جز محاربه حکمی متین نداشت

درکفر این فریق همین بس که شاه دین

در رزمگاه ماریه یک تن معین نداشت

غیر از سیوف جاریه رکنی شدید نه

غیر از صفوف حادثه حصنی حصین نداشت

جز یاد بیکسان حرم همدمیش نه

جز زخم های تیغ ستم همنشین نداشت

یا للعجب مطاع زمان پیشوای کل

یک تن مطیع در همه روی زمین نداشت

در خون طفل شیری گهواره خفت وی

خوفی کس از خصومت روح الامین نداشت

کوفی بدین گناه گمان ثواب برد

بی شک خود انتقام خدا را یقین نداشت

با لاف دین و پاس شرایع زهی شگفت

شرمی ز روی واضع شرع مبین نداشت

با دعوی امانت و ایمان امان مجوی

زان کاعتنا به آل رسول امین نداشت

آن کش وجود حاصل ایجاد غیر از او

گیتی نتیجه ی دگر از ماء و طین نداشت

دردا که آبروی خود و اشک آل وی

در چشم قوم قیمت ماء معین نداشت

***از نیش این عزا رگ دل بایدم گشود

تا سیل های خون رود از دیده رود رود

موضوعمصائب امام حسین (علیه السلام) ، کربلا و کاروان

0

10

تا ماجرای ماتم او در میان فتاد

اندوه و شادی از دو جهان برکران فتاد

ذرات ملک را همه پست و بلند سوخت

این طرفه آتشی است که در کن فکان فتاد

یکباره بنیه اش همه ازکف به باد رفت

این بار بس که بردل گیتی گران فتاد

این مایه فتنه سایه بگسترد برزمین

تا بر زمین سپهر برین سایبان فتاد

از تاب و پیچ و شورش و سودای این غم است

این عقده ها که در خم زلف بتان فتاد

ز اول که داد دولت باطل به دست خصم

ناوک به ناله آمد و خم در کمان فتاد

ز انداز ناصبین زمین این شنیعه رفت

چون شد که ننگ ها همه بر آسمان فتاد

هفتاد جان به جامی از آن برنداشت کس

آب از چه باب اینقدر آیا گران فتاد

دیدی که مام دهر در اعصار اهل بیت

با پور و دخت خویش چه نامهربان فتاد

بر طایران بام تو دامی فکند چرخ

کز صعوه تا هما همه از آشیان فتاد

برخی به خاک خفته و برخی به نیزه رفت

جمعی به کربلا که از آن کاروان فتاد

زین شعله سوخت سوری و خس خشک و تر بلی

سوزد به هم چو نایره در نیستان فتاد

آن را که خوان مائده از آسمان رسید

اشک روان و لخت جگر آب و نان فتاد

گیتی بر او گماشت غمی محض آگهی

هرجا که چشم او به دلی شادمان فتاد

***کید زمانه بنگر و کین سپهر بین

نامهربانی مه و انداز مهر بین

موضوعمصائب امام حسین (علیه السلام) ، کربلا و کاروان

گریزعاشورا امام حسین (علیه السلام) ، کربلا و کاروان

0

11

تنها نه خاکیان به تو جیحون گریستند

در ماتم تو جن و ملک خون گریستند

خاکم به سر، برآر سر از خاک و درنگر

تا بر تو آسمان و زمین چون گریستند

چون سیل خون نشست زمین را که عرش و فرش

از حد و نظم و ضابطه بیرون گریستند

تا از عطش کبود شدت لب فرات و نیل

از رود دیده سیل جگرگون گریستند

تا بر سنان سرت سوی گردون بلند شد

بر فرشیان ملائک گردون گریستند

هرچند خود ز اهل زمین سر زد این عمل

افلاکیان بر اهل زمین خون گریستند

یک تن ز صد هزار کست جرعه ای نداد

با آنکه برتو آن فرق دون گریستند

بر تشنگان کشته ی کوی تو کاینات

از زخم کشتگان تو افزون گریستند

شد جیب روزگار به خون رشک لاله زار

خلقی ز بس به پهنه و هامون گریستند

افسردگان بزم عزایت به جای اشک

از آتش درون همه کانون گریستند

عبهر به دشت و لاله به بستان و گل به باغ

از جویبار دیده طبرخون گریستند

شد این عزای خاص چنان عام تا به هم

هشیار و مست و عاقل و مجنون گریستند

آن روز خون خود به رکاب ار کست نریخت

در ماتم تو عالمی اکنون گریستند

بعد از تو زندگان جهان را کم است باز

صد بحر اگر به طالع وارون گریستند

***سوزند آفرینش اگر در غمت سزاست

برداغ ابتلای تو این سوختن بجاست

موضوعمصائب امام حسین (علیه السلام) ، کربلا و کاروان

0

11

روز عاشورا چو شاه کربلا

سید مظلوم سبط مصطفی

جمله یار و یاورانش کشته شد

پیکر ایشان به خون آغشته شد

طرف هامون ز اشک گلگون گشتیم

در وداع شاه با اهل حرم

یکه و تنها به میدان رو نهاد

رفت و در جای بلندی ایستاد

گه به حسرت آن شفیع کائنات

بد نگاهش جانب شط فرات

وز عطش آن شاه مظلوم وحید

آه سرد از قلب پرخون می‌کشید

گاه اندر قتلگه کردی نظر

هر طرف در خون جوانی غوطه‌ور

همچو برگ گل بدنها چاک‌چاک

سر جدا و بی‌کفن غلطان به خاک

گه نظر کردی به سوی خیمه‌گاه

سوی طفلان زنان بی‌گناه

کودکان مستمند ماهوش

با نوای غم‌ فزای العطش

اینچنین می‌گفت شمس‌المشرقین

باد قربان شما جان حسین

سهل باشد عقده‌های مشکلم

می‌کند اشک شما خون دلم

جوی خون از دیده جاری کم کنید

ناله و افغان و زاری کم کنید

یک طرف سنگین دلان نابکار

اندر آن صحرا فزون از صدهزار

غافل از بی‌یاری احوال او

تشنه بهر خون و جان و مال او

شاه بی‌لشکر حسین خون جگر

بود اندر بحر فکرت غوطه‌ور

ناگه از درگاه حی کبریا

رقعه سبزی نوشته با طلا

اوفتاد از بهر آن فلک فلاح

بر سر قربوس زین ذوالجناح

رقعه را بگشود آن نور دو عین

دید بنوشته است «عبدی یا حسین»

نیست ما را بر کسی تکلیف شاق

این تو و راه حجاز و این عراق

ما شهادت را به تو ننموده فرض

این تو و ملک جهان از طول و عرض

امر کن سوی زمین ای جان پاک

تا نماید دشمنانت را هلاک

هر دو عالم زان تست ای ممتحن

هر کجا خواهی به عزت کن وطن

پیش ما قدرت فزون و محترم

رتبه‌ات هرگز نخواهد گشت کم

سرور لب‌تشنگان با اشک و آه

شد پیام کبریا را عذرخواه

کای خداوند قدیم لم یزل

عهد ما با تست از روز ازل

با لب عطشان براهت سر دهم

جان به زیر دشنه و خنجر دهم

در ره عشقت سر افشانی کنم

نوجوانها جمله قربانی کنم

تا شوم در عرصه یوم الحساب

در شهادت از شفاعت کامیاب

من همای اوج عرش عزتم

عذر خواه عاصیان امتم

من شهادت را طلبکار آمدم

جرم امت را خریدار آمدم

گر نگویم ترک سیر یا ترک جان

چون کنم با عاصیان امتان

زین‌همه بگذشته کارم مشکلست

داغ بسیاری مرا اندر دلست

جمله یار و یاورانم کشته شد

دوستان و همرهانم کشته شد

تا قیامت کی رود از یاد من

سرگذشت قاسم داماد من

اصغرم سیراب نوک تیر شد

در گلویش تیر جای شیر شد

شد جدا از پیکر عباس دست

ماتم بی‌دستی‌ای‌اش پشتم شکست

خود گرفتم شش جهت شد زان من

هر دو عالم گشت در فرمان من

دشمنانم شد به میدان جدال

یک به یک از تیغ و خنجر پایمال

داد خط بندگی بر من یزید

دیگرم از زندگی نبود امید

داغ اکبر بی‌گمانم می‌کشد

ماتم آن نوجوانم می‌کشد

کی شود دیگر دل من شاد کام

زندگانی بعد از این باشد حرام

نیست یارای نوشتن خامه را

مختصر کن (صامت) این هنگامه را

موضوععاشورا امام حسین (علیه السلام) ، کربلا و کاروان
مصائب امام حسین (علیه السلام) ، کربلا و کاروان

گریز

شاعرمیرزا محمد باقر صامت بروجردی

قالبمثنوی

سبک پیشنهادیروضه

زبانفارسی

0

27