از خیابان إرم رد میشود ابیات من

میرود شعرم زیارت با همه حاجاتِ من

 

با سلامی این حرم را بوسه باران میکند

باز هم با عاشقی طی میشود ساعاتِ من

 

 

هر چه با ایوان آیینه صمیمی تر شدم

بیشتر شد شوقِ من! تکثیر شد لذّاتِ من

 

دارد از زهرا نشان! دلداده اش هستم که هست

عمهٔ سادات نامش؛ فاطمه ساداتِ من

 

دلبخواهش میشوم هر روز نذر مادرش

کم شود کاهی اگر از کوهِ ایراداتِ من

 

خواندمش بی بی کریمه تا که دستم پُر شود

تا بگردانَد کرَم را جزو خُلقیاتِ من

 

خواهر شاه خراسان عشق اجداد من است

دوستش دارند حتی تک تکِ امواتِ من

 

 

آرزو دارم بخوانم این زیارتنامه را 

آنچنان با معرفت که دل بماند ماتِ من

 

إذن از موسی بن جعفر از ازل دارم اگر

هست نذر حضرت معصومه احساساتِ من!

صحن های حرمت وادی طورند همه

خادمانت ملک و مریم و حورند همه

 

پدرت نور خودت نور حریمت نور است

خاندانت ز ازل منشاء نورند همه

 

 

خشت خشت حرمت پنجره فولاد است

سنگ های حرمت سنگ صبورند همه

 

میرزای قمی و میرزجوادآقا ها

از ملک برتر و در پیش تو مورند همه

 

گره ای نیست که با یک نظرت وا نشود

زائرانت چقدر غرق سرورند همه

 

غیر شب هیچ کسی پشت به خورشید نکرد

منکران تو یقینا همه کورند همه

 

جمکرانی شده هرکس که به قم آمده است..

اهل قم منتظر وقت ظهورند همه

(هر دختری که دختر زهرا نمی شود)

هرکس که مثل ام ابیها نمی شود

 

در وصف همسری شما گفته اند که 

هم کفو و هم طراز تو پیدا نمی شود 

 

شکر خدا که راهی دریای قم شدیم 

هر قطره ای که راهی دریا نمی شود

 

باور کنید با همه اوصاف خود بهشت

هرگز شبیه صحن تو زیبا نمی شود 

 

آرامشی که خلق به دنبال آن روند

جز در حریم امن تو معنا نمی شود 

 

گفتند زائر تو زائر زهراست آمدیم

وقتی زیارت مدینه مهیا نمی شود

هر زمانی، عشق را، در زندگی، گم می‌کنم

روحِ خود را، رهسپارِ وادیِ قم می‌کنم

 

 

با امید و آرزو، با کوله‌باری از نیاز،

رو به سوی خواهرِ خورشیدِ هشتم می‌کنم

 

با عنایاتِ کریمه، غصه از دل، می‌رود

سینه‌ام آرام می‌گیرد، تبسم می‌کنم

 

دل به دریای نگاهِ بی‌کرانش می‌دهم

گنبد و صحن و سرایش را، تجسم می‌کنم

 

 

...گفته ایزد، حضرت معصومه را، روزِ جزا

سوی جنت، شافعِ انبوهِ مردم می‌کنم

ای دل مددی که دلبر اینجاست

دل در بر یار و یاور اینجاست

 

ما را به بهشت حاجتی نیست

جنات و نعیم و کوثر اینجاست

 

قم شهر قیام و شهر علم است

بر آل رسول سنگر اینجاست

 

یا فاطمه اشفعی لنا گوی

ای شیعه شفیع محشر اینجاست

 

 

فرمود امامِ صادق القول

ما را حرم مطهر اینجاست

 

مکه حرم الله است و گوید

بیت امّ قراست،  مادر اینجاست

 

این است مدینه را تفاخر

گوید حرم پیمبر اینجاست

 

پیچیده در آسمان کوفه

صوتی که حریم حیدر اینجاست

 

با مکه و کوفه و مدینه

در مجد و شرف برابر اینجاست

 

گر فاطمه را مزار مخفی ست

او را حرم منور اینجاست

 

هر چار ائمه ی بقیع را

محراب و حدیث و منبر اینجاست

 

از قول امام در شگفتم

فرمود مقام اکبر اینجاست

 

فرمود که عُشّ آل طاهاست *

فرمود بهشت را در اینجاست

 

بابی ز بهشت داری ای قم

باغی پرِ گل،  معطر اینجاست

 

شخصیت منحصر به فرد است

درّی که ز آل اطهر اینجاست

 

معصومه ی فاطمی سجیه

مدفون چو عتیقه گوهر اینجاست

 

از برکت دولت کریمه

الطاف خدای داور اینجاست

 

گر عاشق باقرالعلومی

کانون علوم برتر اینجاست

 

دنبال امام صادقی گر

آثار قدوم جعفر اینجاست

 

طلّاب جوان ز کل عالم

 در حوزه محصل اندر اینجاست

 

نازد به دو کون ملک ایران

دو شهر ستوده منظر اینجاست

 

یک جان و دو تن،  قم و خراسان

دو قبله نمای کشور اینجاست

 

یک فاطمه نام و یک علی نام

یک خواهر و یک برادر اینجاست

 

 

ما را ز مهیب خود مترسان

ای خصم،  قوای حیدر اینجاست

 

شهری که امام از او به پا خواست

این جاست،  شمیم دلبر اینجاست

 

کرده در انقلاب را باز

شهری که نمود محشر اینجاست

 

شهر ‌شهدا و شهر غیرت

عمار بصیر پرور اینجاست

 

***

 

* عُشّ : آشیانه

مست صحن تو یقین می شکند خم را هم

خوب می دانم اگر بی تو شوم گمراهم

 

عالم از نور شما روشن و ما مدیونیم 

به کرم خانه ی تو روشنی قم را هم

 

 

آینه کاری ایوان تو مبهوتم کرد 

زین سبب برده ام از یاد تکلم را هم

 

باید از پاکی سنگ حرمت حکم کنند 

بعد هر بار وضو امر تیمم را هم 

 

در میان دو برادر حرمت بر پا شد 

رد نکردی ز ادب حد تقدم را هم

 

هر کبوتر که به صحن تو پناهنده شده

می خورد از کرم دست تو گندم را هم

 

 

آمدی قم همه اکرام نمودند تورا 

بر لبان تو نشاندند تبسم را هم

 

فاطمه هستی و در آخر شعرم باید 

قدر یک واژه بگویم در و هیزم را هم ...

آنقدر رفت که در ثانیه‌ها هم گم شد

بعد آن‌سوی زمان پنجره‌ای در قم شد

 

 

و همین زائره سبز زیارتگاهش

در پرواز به سمت حرم هشتم شد

 

گوشه‌ی چادر او روی سر قم افتاد

کآفتاب آمد و تاریکی شیطان گم شد

 

خاک قم عطر گل یاس گرفت و آنگاه

قم مدینه شد و او فاطمه‌ی دوم شد

 

یازده  کعبه به همسایگی‌اش آمده‌اند

یازده  مرتبه اینجا حرم مردم شد

 

 

جمع بودند در اینجا همگی تا اینکه

جمکران آمد و همسایه‌ی این خانم شد

قلم دستِ دل داد لطف رضا 

که بنویسد از ٱسوۀ هل أتا

 

همان که حریمش حریم خداست 

همان که مدیحش ثنای ولاست

 

 

همان آشنایی که جان پرور است

که او پارۀ جان پیغمبر است

 

همان که مقامات و شأنش جلی است

هم از نسل زهرا و نسل علی است

 

همان ماه بانو که تا خاتمه

گرفته است همنامیِ فاطمه 

 

همان بانویی که جلیله است او

ز فرط کرامت، کریمه است او

 

همان دخت موسی بن جعفر که اوست

معرِّف به دشمن، معرِّف به دوست

 

همان بانوی آسمانِ عفاف

 که باشد به گِردش ملَک در طواف 

 

به عصمت ز نزد پدر منتصب 

که معصومه بگرفت از او لقب

 

ز پیغمبرِ خاتم الانبیاء 

و تا مهدیِ خاتم الاوصیاء 

 

به شأن و مقامش سخن رانده اند 

همه خاکِ قم را حرم خوانده اند 

 

دل فاطمه شاد فرموده اند

بدینگونه إنشاد فرموده اند 

 

هر آنکس که او را زیارت کند

به جنّت بنای عمارت کند

 

مجو قبر زهرای مظلومه را

زیارت نما قبر معصومه را

 

اگر چه که بر فاطمه دختر است 

ولی بارگاهش چنان مادر است 

 

حریمی که خود ذاکر فاطمه است

یقین زائرش، زائر فاطمه است 

 

اگر علم خواهی بیا گِرد او

همه عالمانند شاگرد او

 

مراجع به شاگردی اش مفتخر

أعاظم به درگاه او مفتقر

 

مگر کیست این بانوی بی نظیر 

روایتگر روز خمِّ غدیر

 

به علم و فقاهت نظیر امام

در ایام غیبت سفیر امام 

 

احادیث او بسکه روشنگر است

کلامش چنان خطبۀ کوثر است

 

چو زهرای مرضیّه گفتار او

ولایتمداریست رفتار او

 

دفاع آنچنان از امامت کند

که در احتجاجش قیامت کند

 

قیامش چنان سدِّ راه عدوست

اگر هست همتا به زینب هم اوست

 

به هجرت کند در زمانی قیام

که دارد به کف دست خطِّ امام

 

نه پروا ز اقدام دشمن کند

نه خوفی از این ترک میهن کند

 

نمود انقلابش طنینی بپا

که إحیا شده یاد و نام رضا

 

قیامی که اسلام را زنده کرد

و دین خدا را چه پاینده کرد

 

قیامی که گُل کرد اسلامِ ناب

شد اقدام او الگوی انقلاب

 

همین انقلابی که ما کرده ایم

به یُمن قیامش بپا کرده ایم

 

قیامی که باشد ولایت اساس

و امروز دشمن از آن در هراس

 

قیامی که ما را بخواند هنوز 

و عاشق بپایش بماند هنوز

 

قیامی که از کربلا شد شروع 

که از جوی خون خدا شد شروع 

 

و امروز تا سوریه تا یمن

بریزند خون مرا أهرمن

 

قیامی که با خطِّ خون، سرگرفت 

ز معصومه هجده برادر گرفت

 

ولی خیمۀ او که غارت نشد

کسی میزبان اسارت نشد

 

نشد پیش چشمش، امامش شهید

نگفتند رأس رضا را برید

 

نگفتند خنحر به حنجر نشست

نگفتند بر سینه کافر نشست

 

ندیدند زیر سم اسبها

تنِ پاک مولای خود را رها

 

نبردند یک گوشواری ز گوش

نیامد ز گودال، خونی بجوش

 

ندیدند بر نیزه رأسی عیان

نکرده چهل منزل آه و فغان 

 

نگردید این شاهزاده، اسیر 

نگشته به شهر قم اصلاً حقیر

 

نرفته بدست کسی معجرش

نیفتاده در آتشی چادرش 

 

تو ای بانوی بانوان بهشت

ندیدی چو زینب چنین سرنوشت 

 

 

نه گودال دیدی نه شام بلا

نه دروازۀ کوفه، نه کربلا

 

بمیرم ز تاب و تب فاطمه

امان از دل زینب فاطمه

آیتِ پنهان‌شده در خاک قم

کیستم؟ آن‌کس که در این‌جاست گم

 

بانوی تنزیه یِ اشراق و نور

شأن تو مخفی‌ست ولو در حضور

 

 

عصمت محتوم به قول امام

کوکب تابنده‌ی حول امام

 

نسل حسین و حسن فاطمه!

خاک شریفت وطن فاطمه!

 

صحن تو دریاست غریقت منم

آن‌که ندیدت به حقیقت منم

 

چشم مرا سوی تحیُّر مبند

قید دلم را به تغیُّر مبند

 

تا نفسی، گرم تشهّد شدم

صحن تو را دیدم و بی‌خود شدم

 

صحن تو را دیدم و دل باختم

گوشه‌ای از صحن سر انداختم

 

باغ جنان رفته و کوچک شده‌ست

گوشه‌ای از صحن اتابک شده‌ست

 

 

سفره‌ی احسان تو گستردنی‌ست

عرض بر این فاطمه آوردنی‌ست

 

فاطمه‌ای، طورِ کلیم ‌آستان

از مَلَک و اِنس مقیم‌آستان

.

فاطمه‌ای، جوشش دریای جود

ناصیه‌نقّاشِ عَرَض در وجود

 

فاطمه‌ای، مِهر و مَه‌ آفاق او

انفُس ما واله و مشتاق او

 

فاطمه‌ای، کُمَّل و کامل‌سرشت

دُرِّ گرانمایه‌ی خاتم‌نوشت

 

فاطمه‌ای، طلعت خورشیدِ طوس

حور و خورَش، سوده‌جبین خاک‌بوس

 

فاطمه‌ای، گوهرِ مستورِ فیض

دُرجِ حیا، ناطقه‌گنجور فیض

 

فاطمه‌ای، چشم طلب سوی او

تا به که افتد نظری روی او؟

 

عرض کجا می‌برم، آن‌جا که حق

می‌دهد از خوان نصیبش طبق

 

بهره‌ور از فیضِ ادیمش مَلَک

خاک خَدوم‌ست و ندیمش فلک

 

کاش از این سفره نوالی دهند

بر لب این تشنه زلالی نهند

 

کاش در این خاک مُعَلّیٰ‌مکان

خاک شوم گوشه‌ای از لامکان

 

کاش بر آتش نهد آب از کَرَم

تا کند از دور خطاب از کَرَم

 

 

با صله‌ای جنسِ حیا، طرحِ نور

بازکند دفتری از شرحِ شور

 

با کرم خویش قبولم کند

زائر درگاه بتولم کند

عطر خوشبویی که در سر تا سرِ ایران گم است

از گلاب نابِ قمصر نیست! از شهر قم است

 

مهربانویی که با لبخند مهمان می کند

باز دل راهی شد و اینبار بارِ چندم است

 

 

می نشیند پای حرفِ زائران خسته دل

فکر و ذکرش غصه های بیشمار مردم است

 

در حریمش می شود همسایهٔ خوب خدا

هر کسی که راه را گم کرده و سردرگم است

 

در مسیرِ چادرش خورشید زانو می زند

بسکه محجوب است و ماهِ آسمانِ هفتم است

 

 

از ضریحش گریه می بارد! نه اینکه معجزه ست

روضهٔ داغ برادر در رواق هشتم است

 

صحنِ آیینه یقیناً بعدِ ایوانِ نجف

در مقامِ دلربایی در مقامِ دوم است!

هم شدی یاور امام رضا

هم شدی خواهر امام رضا

 

شأنت این گشته است که هستی

دختر مادر امام رضا

 

 

بارها چون رقیه بر دوشش

شده ای دختر امام رضا

 

در نبود وجود زهرا، تو؛

شده ای کوثر امام رضا

 

یک تنه مثل عمه ات زینب

شده ای لشکر امام رضا

 

خود معصوم محو معصومه ست

عشق از منظر امام رضا

 

پایتختش شده است قم بی شک

مُلک پهناور امام رضا

 

تا شود شیعه دینِ کل جهان

قم شده منبر امام رضا

 

حرمت عشق اهل بیت شده

شده سردفتر امام رضا

 

حرمت در مسیر مشهد هست؛

شعبه ی دیگر امام رضا

 

 

شب جمعه اگرکه قم رفتی

در حرم محضر امام رضا؛

 

از جوادش نگو و روضه نخوان

از علی اکبر امام رضا

دل ‌مرده است و پَر به فراسو نمی‌زند

مردی که سر به خانه‌ی بانو نمی‌زند

 

جبریل، صحن آینه را مثل خادمی

با هیچ چیز جز مژه جارو نمی‌زند

 

وقتی که این حرم پُر از الطاف مادری‌ست

پس با مزار مادرمان مو نمی‌زند

 

یک گوشه از فضائلتان «إشفِعی لَنا»ست

زائر که بی‌جهت به شما رو نمی‌زند

 

صد بار در بزن که در این شهر هر کسی

بر سینه دست رد بزند... او نمی‌زند

اگر درمان‌ درد خویش‌ می‌خواهی‌، بیا اینجا

دوا اینجا، شفا اینجا، طبیب‌ دردها اینجا

 

شکسته‌بالی ما می‌دهد بال و پری‌ ما را

اگر از صدق‌ دل‌ آریم‌ روی‌ التجا اینجا

 

طلب‌ کن‌ با زبان‌ بی‌زبانی‌ هرچه‌ می‌خواهی‌

که‌ سر داده‌ست گلبانگ‌ اجابت‌ را خدا اینجا

 

به‌ گوش‌ جان‌ توان‌ بشنید لبّیک‌ خداوندی‌

نکرده‌ با لب‌ خود آشنا حرف دعا اینجا

 

هزاران‌ کاروان‌ دل‌ در اینجا می‌کند منزل‌

اگر اهل‌ دلی‌ ای‌ دل‌، بیا اینجا، بیا اینجا

 

دل‌ دیوانۀ‌ من‌ همچو او گم‌‌کرده‌ای‌ دارد

ز هر دردآشنا گیرد سراغ‌ آشنا اینجا...

 

صدای‌ پای‌ او در خاطر من‌ نقش‌ می‌بندد

مگر می‌آید آن‌ آرام‌‌جان‌ها از وفا اینجا...؟ 

 

مشو از حُرمت این بارگه غافل که مهدی را

زیارت کرده‌اند اهل بصیرت بارها اینجا

 

حریمش را اگر دارالشفا خوانند، جا دارد

که می‌بخشد خدا هر دردمندی را شفا اینجا

 

علاج درد بی‌درمان کند لطف عمیم او

نباید بر زبان آورد حرفی از دوا اینجا!

 

حدیث‌ عشق‌ با «پروانه‌» می‌گویی،‌ نمی‌دانی‌

که‌ می‌سوزد به‌سان‌ شمع،‌ از سر تا به پا اینجا

از آن زمان که قم حرمِ اهل‌بیت شد

این شهر سفره‌ی کرمِ اهل‌بیت شد

 

آن را به "عُش آل‌محمد" شناختند*

پس بین شهرها علمِ اهل‌بیت شد

 

دست کسی که طالب علم محمدی‌ست

در نشر معرفت، قلمِ اهل‌بیت شد

 

شد خاکِ شوره‌زار، شفابخش اهل‌دل

وقتی تبرّکِ قدمِ اهل‌بیت شد

 

در جشن، رویِ شادی و در سوگ، روی حُزن

آیینه‌دار شوق و غمِ اهل‌بیت شد

 

اول برای حضرت معصومه شعر گفت؛

هر شاعری که محتشمِ اهل‌بیت شد

 

هرکس که زائر حرم این کریمه بود

از دوستانِ محترمِ اهل‌بیت شد

 

***

 

*امام کاظم (ع) فرمودند:

قُم عُشُّ آلِ مُحَمَّدٍ وَ مَأوى شیعَتِهِمْ

ترجمه: قم آشیانه آل محمد (ص) و پناهگاه شیعیان آن‌هاست. 

بحارالانوار، ج 60، ص 214

لب گشود و خاکِ قُم از بوی گُل لبریز شد

عالَمی دیدند قم این‌گونه عالِم خیز شد

 

آسمان خاکش شد و سوگند بر خضرِ نبی

پیشِ دریای شکوهش کوه هم ناچیز شد

 

رودخانه محضِ پابوسیِ او آمد به قم

آبِ قم مثلِ شرابی ناب، شور انگیز شد

 

شهرهای بی‌شماری فرشِ راه او شدند

جای جایِ خاکِ ایران، قالیِ تبریز شد

 

بی صدا پژمرد و از داغَش انارِ ساوه هم

گشت خونین‌دل‌تر و خون گریه‌ی پاییز شد

 

سال‌ها رفت و کمی هم کم نشد از لطفِ او

لطفِ بانو شاملِ ما پُرگناهان نیز شد

 

قم فراوان کرد تغییر و حرم فرقی نکرد

چون نگینی که رکابش بارها تعویض شد

 

هرکسی افسرده بود و از طبیبان چاره خواست

بینِ داروهاش شب‌هایِ حرم تجویز شد... 

ای بانویی که مظهر ایمان و عزتی

معصومه‌ای و اُسوه‌ی فضل و شرافتی

 

هم دختر کریمی و هم خود کریمه‌ای

هم ابر رحمتی و سپهر کرامتی

 

هم خواهر رئوفی و هم خود رئوفه‌ای

محبوبه‌ی امامی و محبوب خلقتی

 

باب المراد کل مریدان اهل بیت

باب النجات خلق به وقت شفاعتی

 

آئینه‌دار زهره‌ی زهرای اطهری

گنجینه‌ی عفاف و مظهر تقوا و عفتی

 

تو دختر حکیمه‌ی موسی بن جعفری  

تو گوهر شریفه‌ی بیت امامتی

 

محو نماز نیمه‌شبِ تو فرشتگان

رشک ملائکه تو به محراب طاعتی

 

سرتاسر مسیر تو عطر بهشت یافت

کردی تو از مدینه به ایران چه هجرتی

 

امواج نور از حرمت می‌رود به عرش

میعادگاه قدسی اهل عبادتی

 

هرکس که زائر تو شود در حریم قم

بیند که کعبه‌ی دلِ اهلِ ولایتی

 

وقتی دَرِ بهشت از این خانه وا شود

پیداست بر بهشت برین باب رحمتی

 

خوشبخت آن کسی‌ست که از هم‌جَواری‌ات

دارد ز رنگ و بو و مرام تو آیتی

 

ما تشنه‌گان، جرعه‌ای از کوثر توأیم 

ای آن که چشمه‌سارِ زلالِ عنایتی

 

با صد امید چشم «وفایی» به لطف توست

معصومه‌ای، شفیعه‌ی روز قیامتی

در کنار خوب‌ها گمراه می‌آید حرم

با تمام زائرانش راه می‌آید حرم

 

هیچ‌فرقی نیست بین زائرانش، چون‌که هم، 

بنده می‌آید حرم، هم شاه می‌آید حرم

 

لحظه‌ای خالی نمی‌ماند اگر دقت کنیم

روزها خورشید و شب‌ها ماه می‌آید حرم

 

رتبه‌ها برعکس دنیا می‌دهد اینجا جواب

کوه از شوقِ تو مثلِ کاه می‌آید حرم

 

هرکه می‌خواهد ببیند قطعه‌ای از عرش را

راه خود را می‌کند کوتاه؛ می‌آید حرم

 

بُعد منزل نیست وقتی که سفر روحانی است

هردلی هرجا بگوید "آه" می‌آید حرم

 

خوش‌به‌حال هرکسی که ساکن شهر قم است

گاه می‌آید حرم، بی‌گاه می‌آید حرم....

ای رحمت بی انتها، ای گوهر عشق

عرض سلامم خدمتت، ای خواهر عشق

مثل برادر، صاحب خیر کثیری

معصومه، ای خورشیدِ ذره پرور عشق

یا فاطمه، از نسل زهرایی و قطعا

خالق، چشانده بر تو هم از کوثر عشق

ای باب حاجت، دختر باب الحوائج

الگوی دخترهای مؤمن، دختر عشق

صحن و سرایت، صحن کل اهل بیت است

پیداست تحت قبه ات، هر مظهر عشق

وجهی ز عشق اهل ایران قلب طوس است

در قم تجلی کرده وجه دیگر عشق

از عارفان و سالکانِ سیر حق شد

هر کس تلمذ کرد در قم، محضر عشق

 

ای صاحب شأن و مدارج، بین جنت…

منت گذار و این گدا را کن شفاعت

 

تا دوخت چشمش را به چشمان سیاهت

آرامش موسی بن جعفر شد نگاهت

بس که برادر بوسه بر پیشانی ات زد

بوی خراسان می وزد از بارگاهت

وقتی پدر فرمود جان من فدایش

بر اهل معرفت عیان شد جایگاهت

مرغ دلم هرجایی و سر به هوا بود

افتاد تا راهش به قم، شد سر به راهت

هر دل که در آن نیستی بی سرپناه است

فارغ شدم از هر بلایی در پناهت

بهر شهادت روسفید و لایقش کن

تا که نمرده این غلام روسیاهت

بانو قسم بر وعده ی صادق کمک کن

تا که شوم از شیعیان دل بخواهت

 

هجران چشیده، هجر مهدی کشته ما را

خم کرده این اندوهِ سنگین، پشت ما را

 

بی یوسف زهرا غم ما بی شمار است

وضعیت ما، بین دنیا گریه دار است

ای که چشیدی سال ها دوری دلبر

با ما بگو کِی آخر این انتظار است؟

بیچاره آن عاشق که دور از مرقدت ماند

خوشبخت آن عاشق که با تو همجوار است

دلتنگی و اشکم به یاد بارگاهت

لطفی است که از جانب پروردگار است

آرامش و گرما و شور بین صحنت

کهف و پناه امن من، در روزگار است

رخصت بده تا نوکرت باشم همیشه

نوکر شدن بهر کریمان افتخار است

رزق دو چشمم را محرم، بیشتر کن

قلبم برای ماه ماتم بی قرار است

 

ای نور، بر تاریکی قلبم جلا ده

رزق زیارت، یک سحر در کربلا ده

شمع محفل اگر سراج شده..

سوخته هستی اش حراج شده

زیر پا بوده و به سر رفته

بند نعلین بوده تاج شده

مالیات فقیر از جگر است

خون دل‌هاست که خراج شده

مرض لا علاجمان اغلب..

با همین آب شور علاج شده

چند قرن است در قبیله ما..

سجده بر سمت قم رواج شده

 

کعبه گرچه نصیب مردم بود

قبله ما از ابتدا قم بود

 

مورم و در تمام اوقاتم

به کرامات قدسی ات ماتم

چند رکعت تورا صدا کردم

راضیم! راضی از عباداتم

سنگفرش حیاط صحن توام

به رضای تو هشت قیراتم

شور عشق تورا درآوردم

غرق شیرینی است افراطم

این‌همه آمدم به کوچه ی تو

می‌دهی وعده ی ملاقاتم؟

 

گرچه روحم گرفته روی گناه

فاطمه اشفعی لی عندالله

 

تو به زیر عبای موسایی

ربنا ربنای موسایی

گره خلق را تو وا کردی

دست‌گیری.. عصای موسایی..

خواهر بی نظیر سلطانی

کوثر بچه های موسایی

کوه طور شماست بیت النور

تو کلیم خدای موسایی

هم مسیحا برای عیسایی

هم تجلی برای موسایی

 

برگ غفران رسید و بیمه شدم

سائل حضرت کریمه شدم

 

باده ناب از خم است هنوز

رزق عشاق از قم است هنوز

نان‌خور سفره ی حریم توایم

در بهشت تو گندم است هنوز

نخ چادر نمازتان خانم!

باب حاجات مردم است هنوز!

تا ابد در طواف کوی توام

تازه این دور هشتم است هنوز

روبروی ضریح داد زدم..

حرم مادرت گم است هنوز

 

کهنه ام وصله پینه میخواهم

از قم تو مدینه میخواهم

 

هرکسی خاکسار این در شد

ناخودآگاه دیده اش تر شد

به طواف ضریح دختر رفت

داغ‌دار عزای مادر شد

یاد آن لحظه ای که در میسوخت

میخ در روزی کبوتر شد

پای نامحرمان به خانه رسید

نوبت قتل صبر شوهر شد

فضه آمد کمک کند اما..

یاس خانه شکست پرپرشد…

قلب کویر با تو بهشت خدا شده ست

قم قبله ی ارادت دل های ما شده ست

این خاک با حضور تو دارالشفا شده ست

اینجا حریم روشن آیینه ها شده ست

 

با تو بهار در دل این خاک پا گرفت

مهرت نسیم بود و جهان مرا گرفت

 

دردیم و جز به مهر تو درمان نمی شویم

ابریم و بی نگاه تو باران نمی شویم

دل مرده ایم و بی مددت جان نمی شویم

ما نوکر تواییم و پشیمان نمی شویم

 

احسانت آیه ی کرم اهل بیت شد

قم با حضور تو حرم اهل بیت شد

 

ای آفتاب سر زده از گنبد شما

بی انتهاست مرحمت بی حد شما

قم شهر ماست،مشهد ما مشهد شما

پیداست قبر گم شده در مرقد شما

 

اشکیم و می چکیم به پای شما فقط

عمریست نوکریم برای شما فقط

 

گشته غبار چادر تو آبروی قم

عطر بهشت می وزد از عطر و بوی قم

در رفت و آمدند ملائک به سوی قم

باشد حرام آتش دوزخ به روی قم

 

ما را به حشر جزو محبان حساب کن

ما را بیا و زائر کویت خطاب کن

 

ما خشک سال و حضرت بارانمان تویی

ما رعیتیم و خواهر سلطانمان تویی

ماه همیشه کامل ایرانمان تویی

آسایش بهار و زمستانمان تویی

 

تاریک بوده ایم و تو خورشیدمان شدی

یک عمر صبح روشن امیدمان شدی

 

قبل از تو این کویر فقط شوره زار بود

این خاک چار فصل تنش بی بهار بود

قم سال های سال پیِ یک نگار بود

در آرزوی وصل شما بی قرار بود

 

قم با شما سرآمد این روزگار شد

بعد از تو با بهشت خدا هم جوار شد

 

مهمان عطر فاطمه ام با زیارتت

دل بسته ام به وعده ی صدق شفاعتت

چرخیده چرخ زندگی ام با سخاوتت

از غم خیال نیست به لطف و عنایتت

 

با صد امید و شوق بر این خانه رو زدم

من پیک آشنای حرم، اهل مشهدم

 

تو آمدی و کعبه ی محبوب ما شدی

اهل حجاز و هم وطن خوب ما شدی

مرهم ترین دوای دل آشوب ما شدی

نوری برای این دلِ محجوب ما شدی

 

از لحظه ی ورود تو قم آسمانی است

نامت همیشه آینه ی مهربانی است