یا رب چون من به غربت کسی مبتلا نباشد

مَشکی به دوش، رشته آن مشک زلف یار

کنار اشک دریا روضه ی ماست

به ماه این قبیله تا رسیدیم

ما تشنه ایم تشنه سقای کودکان کو

با تن تو چه کرد کینه های عدو

در جمع تشنگان غوغا بپا شده بابا رسیده و قدش دو تا شده

حالا که داری تو عزم میدان آبی طلب کن از بهر طفلان

افتادی از پا آب آور من پاشیده گردیده لشکر من

پشت و پناه خیمه بی تو یاری ندارم

در علقمه پر شد بوی مدینه

امید من پناه من ای یک تنه سپاه من

اباالفضل طلایه دار عالمینی پناه خیمه حسینی

طلایه دار سپاهم! بلند کن سر را

آه ای دستای من! وقت افتادن نیست

قمرٌ مضى لا للقِتالْ

ای پناه حرم از غمت پشتم شکسته

علقمه در غمم نوحه خوانده

تو قمر قبیله ی زهرایی

خدایا به خون خفته آب آورم

ای اهل خیمه برگشته بابا

علقمه ای شاهد چشم تر من

نیمه جان طفل رباب خیمه ها در تب و تاب

دیدنی گشته در گوشه ی علقمه

شده علقمه غوغا ز آه مادر من

چشم تو همچو مشک دریده