گل چو انوشیروان باز بر افروخت چهر

گل چو انوشیروان باز بر افروخت چهر
چمن شد از روشنی چو رای بوذرجمهر
معدلت اظهار کرد گردش وارون سپهر
مانی قدرت نگاشت نقش بدیهی ز مهر

در همه گل کشت شد تواتر ماه و مهر
برآمد از هر شجر شکوفه سیاره وار

بباغ غربال ابر لؤلؤ تر بیخته
خاک چمن سر بسر به عنبر آمیخته
لاله چو من داغ هجر بر جگر انگیخته
مگر که پیوند آن ز یار بگسیخته

باد صبا از ختن اگر نه بگریخته
از چه سبب بر مشام مشگ نماید نثار

گل ز درخشندگی سراج و هاج شد
زاغ عزازیل وش از چمن اخراج شد
شاخ صنوبر ز تو مسکن دراج شد
سار انا الحق زنان بر سر هر کاج شد

باز مگر آسمان به فکر حلاج شد
دوباره منصور را مگر مکان شد بدار

ترک من ای مرمرا نداده از کام کام
وی الف قامتم کرده ز آلام لام
نبرده از من مگر بوقت دشنام نام
فکنده از گیسوان مرا بر اندام دام

مرغ دلم کرده ای خوش ای دلارام رام
ربوده ئی دل ز من گشته باغیار یار

بیا که زد لاله سر در چمن از ماء وطین
شد ز شقایق دمن رشگ بهشت برین
روح فزا میوزد بر لب ماء معین
نسیم گاه از یسار شمیم گاه از یمین

بکبک و بلبل مگر شادی و غم شد قرین
کان خندد قاه قاه وین نالد زار زار

بفرودین بوستان چون آرم آباد شد
به اردی اطفال باغ از رحم آزاد شد
پس الف دایگان عیان ز خرداد شد
گه امر ار شادشان به تیر و مرداد شد

گاه بخورشید و ابر گه بمه و باد شد
تا همه را پرورید قدرت پروردگار

بعد زمرد بباغ سیم و زر آورد شاخ
سیم و زر آمد پدید یا گهر آورد شاخ
گهر نمودار گشت یا ثمر آورد شاخ
ثمر پدیدار شد یا شکر آورد شاخ

راز نهان هرچه داشت در نظر آورد شاخ
بلی ندارد نهان راز کسی روزگار

درخت نارنج باز بباغ آورده بر
وز پی تاراج دل جلوه کند در نظر
یا پی جذب کلیم گشته فروزان شجر
یا نه کلیم است و دست ز جیب کرده بدر

یا که زبرجد فروش دارد گوئی ز زر
یا کره آفتاب سر زده از کوهسار

لیمو گوئی یکی حقه پر از شکر است
رنگ وی و طعم وی هر دو شگفت آور است
کان چو رخ عاشقان ز هجر یار اصفر است
وین چو لب دلبران دلکش و جانپرورست

بعاشقی ماند این کانهمه خود دلبر است
یعنی از خود تهی است لیک پر است از نگار

سیب نموده عیان چهره چون آفتاب
یا که عروسی ز رخ فکنده یکسو نقاب
غرور حسنش همی منع کند از حجاب
یا نه که داماد راست کف بلورین خضاب

فتاده یا عاشقی ز پا بحال خراب
گرفته او را ببر دلبر گلگون عذار

تاک کهن سال بین چه خوش جوان آمده
خوشه انگور وی قوت روان آمده
تاک است انگور از آن باز عیان آمده
یا نه که پروین پدید در آسمان آمده

یا نه که صهبا فروش به بوستان آمده
وین بکفش شیشه هاست پر زمی خوشگوار

مدتی امرود چشم به سیر بستان گشود
حال فوا که بدید وصف لطایف شنود
پخته شد و از همه گوی نکوئی ربود
روز بروزش همی لطف و حلاوت فزود

تا که بشه میوه گی زمانه وی را ستود
نسبت شاهی ورا ماند بنام استوار

گویی استاد صنع ساخته اندر چمن
گنبدی از به ولی زرد چو رخسار من
رایحه آن زند طعنه به مشگ ختن
ز اهل حبش چند تن گرفته دروی وطن

یا که بکوه اندرند فرقه یی از اهرمن
یا نه بروم آمده است قافله زنگبار

طرفه بنائی عیان ز صنع معمار بین
خجسته شهری ز تار بر سر اشجار بین
بشیوه شهر لوط ورا نکونسار بین
دکه مرجان فروش جمله بازار بین

به دور هر دکه اش ز نقره دیوار بین
وز زر احمر نگروی را برج و حصار

این همه کاید پدید ز غیب نقش عجب
دانی در روزگار کیست بدانها سبب
صاحب عصر و زمان واسطه خلق و رب
یار و معین فرق پشت و پناه شعب

شبل علی ولی سبط رسول عرب
سر خدای احد خاتم هشت و چهار

آنکه نگردد فلک جز که بفرمان او
ماه کند کسب نور از رخ رخشان او
هست عطارد یکی طفل دبستان او
در دو جهان بر مدار دست ز دامان او

هرچه که خواهی بخواه از در احسان او
که در دو عالم بود بدست او اختیار

ای شه دنیا و دین ای خلف بوتراب
گرچه نهان کرده یی روی به پشت حجاب
لیک ز لطف تواند خلق جهان کامیاب
چنانکه از پشت ابر فیض دهد آفتاب

صغیر مداح تست ای شه مالک رقاب
جز به تو در نشأتین نباشد امیدوار