دلگیر، دلخسته، پریشان، راه رفتم

دست مرا گرفت وبه دست قلم گذاشت

هوای دیدن خورشید درسرم افتاد

شرر اگر چه شب تیره پرتوی دارد

زین نور ولایت که به قم جلوه نماست

ای خاک پاک ملک ری حریمت

حرم امن تو کافی است هراسان شده را

سائل لطف نوشتند بنی آدم را

ما را براى گدایش شدن آفریدند

آمدی و بهشت را با خود به دل این کویر آوردی

تا خاک مرا سرشت، یا معصومه

وقتی دلم کنار ضریح تو جا گرفت

سفره دار قدیمی دنیا ای کریم شفیعه ی فردا

آنشب زمین هوای بهشتی دوباره داشت

صاعقه آسا به خدا می رسیم

ما اهل تمنــّای عروجیم و به اوجیم

شب ها میان صحن شما نور می وزد

رضا نشست و به معصومه‌اش نگاه انداخت

هرکس به احترام مقام تو خم نشد

دلم سه شنبه شبی باز راهی قم شد

خاتون شهر آینه هایی بزرگوار

ری زاده ایم و مزرعه ی سبز گندمیم

تو مسیحا زاده اما دختر موسی شدی

جایی که کوه خضر به زحمت بایستد

نشسته ام بنویسم حرم حرم بانو

همسایه سایه ات به سرم مستدام باد