تو آمدی و بر این خاک آبرو دادی

تو آمدی و بر این خاک آبرو دادی
بهار بودی و بر باغ رنگ و بو دادی
 
ظهور کردی و آفاق از تو روشن شد
به چشـم بی رمق ماه و مهر سو دادی
 
ز فیض نور خود ای آفتاب هستی بخش
به آسمان و زمین جلوه‌ای نکو دادی
 
در این کویر تو سرچشمه‌ی تولایی
که برتمامی تشنه‌لبان سبو دادی
 
زهجرتی که تو را از مدینه کرد جدا
چه حسرتی به دل بی قرار او دادی
 
زجای پای تو سبز است خاک نیشابور
به خاک پاک خراسان توآبرو دادی
 
کلام وحی ز لب‌های تو شنیدن داشت
که شرح حصن ولا را تو موبه‌مو دادی
 
نماز عید تو شد یک حماسه‌ی دیگر
پیام بر همه از لاتَفَرَّقوا دادی
 
به هرکسی که به دارالامان تو رو کرد
همیشه فرصت و امکان گفت‌وگو دادی
 
فدای قلب رئوفت شوم که دل‌ها را
کبوترانه به این آستانه خو دادی
 
عجیب نیست زتو گر به گوشه‌ی چشمی
جواب این همه چشمِ پُر آرزو دادی
 
برای عرض ارادت «وفایی» آمد و گفت:
سیاه نامه‌ی ما را تو شست‌وشو دادی
30
0
موضوعولادت امام رضا (علیه السلام)
گریزمدح امام رضا (علیه السلام)
شاعرسید هاشم وفایی
قالبغزل
سبک پیشنهادینامشخص
زبانفارسی
اشعار مرتبط با این شعر و مناسبت