اشکش چکید آرام؛ دانه دانه در بستر

گذشت نُه بهار تو در لاله‌زار من

به باغ، لاله، چراغ عزای نیلوفر

به شبنم اُنس دارد، لاله‌رخساری که من دارم

با گل چه کند خار؟ وَ لَستُ اَدری

دلی شکسته‌تر از من در آن زمانه نبود

السلام علیک یا بنت نبی الله

هیزم آورده دشمن گلخانه بین آتش

دارم دل شکسته دارم دل غمینی

گلخانه می سوخت در شعله ور بود

ای پر کشیده ای پر شکسته

ماه گردون کنار مزار آفتاب است

مادر مصطفی محور هل اتی

ماتم از راه رسید کمر غصه خمید

روشنی ی کاشانه ام ای مهربان خانه ام

ای شکسته تر از این دل من

سلام علی سیده النسا

غم آمد روی غم ، فریاد فریاد

سکوت و اشک و احیا و علی بود

گهر از دیده ی نمناک می ریخت

گلی که از نبوت ریشه دارد

نادیده گرفت ، حرمت باران را

سلام ما به قبر بی نشانت

شعله ور شد آتش از خانه ی حبل المتین

از بال جبرئیل خون میچکد چرا

وا اما آه کی رود از یاد آه مادری افتاد