«واحسرتا»! که یافت به من روزگار، دست

حالا که داری تو عزم میدان آبی طلب کن از بهر طفلان

افتادی از پا آب آور من پاشیده گردیده لشکر من

پشت و پناه خیمه بی تو یاری ندارم

در علقمه پر شد بوی مدینه

امید من پناه من ای یک تنه سپاه من

اباالفضل طلایه دار عالمینی پناه خیمه حسینی

طلایه دار سپاهم! بلند کن سر را

آه ای دستای من! وقت افتادن نیست

قمرٌ مضى لا للقِتالْ

دستی نداری تا بگیرم، از زمین پاشی

ای پناه حرم از غمت پشتم شکسته

خیمه ها پر شده از بوی عطر شهادت

علقمه در غمم نوحه خوانده

خدایا به خون خفته آب آورم

ای اهل خیمه برگشته بابا

علقمه ای شاهد چشم تر من

نیمه جان طفل رباب خیمه ها در تب و تاب

دیدنی گشته در گوشه ی علقمه

شده علقمه غوغا ز آه مادر من

نیمه‌ جان طفل رباب ، خیمه‌ها در تب و تاب

چشم تو همچو مشک دریده

یابن حیدر یابن زهرا زا ه ی ام البنین

ز جا برخیز ای دلاور

مرثیه مرثیه در شور و تلاطم گفتند

مشک برداشت که سیراب کند دریا را