دور می‌شد دو رد پا از هم

دوباره در دل من خیمه ی عزا نزنید

هجران گرفته دور و برم را برای چه؟

تن من را به هوای تو شدن ریخته اند

ای سلیمان نگاه کن به مور

آن شبی که کاروان رفت از حرم

ساقی ... برادرم ... تو بریز می به جامشان

بهترین بنده ی خدا زینب

ای فدای دلِ منوّرتان!

چگونه آب نگردم کنار پیکرتان

با آنکه رؤیای شهادت در سرم دارم

زینب آورد امانتی‌ها را

عاقبت این دوتا مهار شدند

گاه لیلایی و گهی مجنون

یک زن آمد که از او عشق مصور شده است

از حس مادری دل کنده ام حسین

گیسوی ماتم گشته پریشان مادر نشسته در خیمه گریان

بر آسمان قامت خمیده از مرگ دو ماه خبر رسیده

ای لاله ی دل من با اشک و آه و ناله

مادر گوید در سجده گاه شکرا لله ، شکرا لله

کس ندیده چنین باغبانی گل فروشد

شاه بی لشکرم کن نظاره

ای ماه من شد روزگارم چون شب

مادر رنج و دردم دو ستاره آوردم

به سینه ناله دارم به دیده ژاله دارم

دو پاره تن دو برادر می برم من سوی خیمه