تیغی که زدند بر سر من از پشت

آن که امشب در تب وصل خداست

نمی گویم دو تا ؛ فرقش به محراب عبادت شد

خورشیدِ جزیرةٌ العرب سردی کرد

باز امشب منادی کوفه،از امامی غریب می خواند

اینهمه اعتبار و عزّت را از کجا می توان گرفت؟! اینجا

دستم رها کنید خودم راه می روم

تا که شمشیر به پیشانی مهتاب نشست

هر چند بریده بار و برگت دیدند

دور شمع پیکرت،گردیده ام خاکسترت

غروب و غربت و یک سامرا غم

به خون شستند نامردان رخ مرد دو عالم را

نگاه مضطرب آسمان به دنبالت

از تو سر و زمادر من سینه ای شکست

دلم در یایی از غمهای بسیار

می وزد باد غریبی ز سرای حیدر

رحمی کن ای پدر تو بر این اضطراب ها

سوره ی کوثر چرا پیشانی ات خونین شده؟

این مرد که در جنگ کفن پوش ترین است

به زردی رخ زردت ،قسم که پژمردم

دیگر صدای پای مرد و کیسه ی خرما نمی آید

سجاده تو رنگ عبادت دارد

کوفه امشب با یتیمان نوحه خوانی میکند

روح دین یاعلی حبل متین یاعلی

نوحه خوانی کند مسجدو محراب و منبر

به محراب و منبر علی کشته شد