زمین، به زمزمه می‌آید، همان شبی که تو می‌آیی

زمین، به زمزمه می‌آید، همان شبی که تو می‌آیی

همان شب، آمنه می‌بیند، درون چشم تو دنیایی

 

ستاره‌ای بدرخشید و رسید و ماهِ دل ما شد

چه سرنوشت دل‌انگیزی، چه عاشقانه‌ی زیبایی

 

همین که آمده‌ای از راه، حجاز، محو تو شد، ای ماه!

یتیم کوچک عبدالله! ببین نیامده، آقایی!

 

سلام ماه بنی‌هاشم! سلام بر تو ابوالقاسم!

دل از نگاه تو شد مُحرم، چه حج محشر و گیرایی

 

چنان کنار ابوطالب، ستوده حُسن تو را یثرب

که شد یقین به دل راهب: همان ستوده‌ی عیسایی

 

به هیچ آینه، جز حیدر، نه پادشاه و نه پیغمبر

شکوه و حُسن تو را دیگر، خدا نداده به تنهایی

 

به دختران نهان در گِل، بیا محمدِ نازک دل!

ببار تا که شود نازل، به قلب پاک تو، زهرایی

 

به آرزوی نگین تو، درآمده‌ست به دین تو

مسیح من! به کمین تو، نشسته است یهودایی

 

قسم به لیل و به گیسویت، به ذکر یاحق و یاهو یت

به آیه‌، آیه‌ی ابرویت، به آن دو چشم تماشایی

 

در این هزاره‌ی ظلمانی، میان این همه حیرانی

برای این شب طوفانی، بخوان از آن دل دریایی!

 

از او که خال تو را دارد، که نام و حال تو را دارد

به شانه‌، شال تو را دارد، میاید او و تو می‌آیی

 

بخوان که در عرفاتم من، کنار آب حیاتم من

طنین یک صلواتم من، به شوق این همه زیبایی