دوستت دارم و دانم که تویی دشمن جانم

بنویسید که عشق است به هرجا ببرند

آدم که عاشق میشود فکر خطر نیست

همه َش براى خودت، آبرو به ما ندهید

محضر او نباید از دردِ دوری و درد هجر صحبت کرد

با گریه نوشت .... با چه حالی میرفت

تو که یک گوشه چشمت غم عالم ببرد

ای دل تو ندانستی قدر گل و بستان را

مادر مرا گرفت در آغوشش، در کنج زیر پله هراسان بود