تعالی الله از نیمه ی ماه شعبان

تعالی الله از نیمه ی ماه شعبان
که شد از شرف مطلع نور یزدان

مهی تافت کش بنده شد مهر تابان
بزد سروری خیمه در ملک امکان

که امکان بود در کمندش مقید

در این روز موسی عقلست شیدا
همی نور تابد بطور سویدا

در این روز شد کنز مخفی هویدا
در این روز حق گشت از پرده پیدا

زهی روز فیروز مسعود اسعد

در این روز نوعی بود شادمانی
زمینی بوجد است چون آسمانی

عیانی به رقص آمده چون نهانی
چه روز است این روز فیروز دانی

بود مولد مهدی آن سرّ سرمد

در این روز نبود نشاط اختیاری
که هست از نهیب فرح غم فراری

همه ممکناتند در عشرت آری
لسان تکون پی حق گذاری

بود گرم تمجید آن میر امجد

جمالی شد امروز از پرده پیدا
که هستی شعاعی است زان روی زیبا

بود زیر حکمش ثری چون ثریا
بفرمان او بی ستون گشته برپا

مر این طاق مینا و کاخ زبرجد

به حق قائم است او به او ملک قائم
ز پاسش بود ملک اسلام سالم

به خلاق و خلق است محکوم و حاکم
قرینند او را همه خلق دائم

به احسان بی مر به الطاف بی حد

وجودی که بر ذات حق مظهر آمد
بدان شاه دور امامت سر آمد

خود این رتبه مخصوص آنروز آمد
بشد حاصل از پرده چون او در آمد

خداوند را آنچه می بود مقصد

امیر اوست دیگر امیران عبیدش
مراد اوست دیگر مرادان مریدش

جز از جد او نیست شرع جدیدش
عجب نیست عمر شریف مدیدش

بلی ظل حق است ممدود و ممتد

هم او مقصد طالبان حقیقت
هم او رهبر ره روان طریقت

نه تنها ز احمد رسیدش ودیعت
که او وارث هر مقام و فضیلت

رسل را ز آدم بود تا به احمد

خط و خال آن مصدر دین و ایمان
زیور است و توریه و انجیل و فرقان

به هریک ولی و نبی اوست همشان
بود اندر آئینه او نمایان

جمال علی و جمال محمد

نمی گشتم ار بنده زین نکته غالی
خدایش همی خواندم از بی مثالی

زهی ذوالجلالی که از ذوالجلالی
چو حیدر مقیم مقامی است عالی

چو احمد مر او را به عرش است مسند

زهی میر افضل زهی شاه اکرم
که او را بود فرش ره عرش اعظم

چو نورش مکان یافت در صلب آدم
پی سجده ی او ز خلاق عالم

به کروبیان امد امر مؤکد

تو را باید ای عاقل عاقبت جو
که بر سوی او روی آری ز هر سو

مکن زو تغافل مگردان از او رو
همین است آن قبله کز سجده ی او

ابا کرد ابلیس و گردید مرتد

شها گر چه من بنده ی رو سیاهم
صغیرم ولی غرق بحر گناهم

همین بس که مدحت سرای تو شاهم
امید است عصیان ببخشد الهم

ز درگاه رحمت نگرداندم رد

چو پنهانی از من تو ای سرّ ذوالمن
به صابر علی باشدم دیده روشن

که او در تو فانیست بی ریب و بی ظن
به سوی تو گردید او رهبر من

که بادا به تأیید یزدان مؤید