ای که در خم گیسو بسته یی بزنجیرم

ای که در خم گیسو بسته یی بزنجیرم
کرده یی غم خود را سد راه تدبیرم
بر سرم بنه پائی کز غمت زمین گیرم
چیست ای نگار آخر غیر عشق تقصیرم

چند یاد مژگانت بر جگر زند تیرم
چند هجر ابرویت بر سرم شود جلّاد

شد بهار و عشرت یافت از وصال گل بلبل
این منم که محرومم عیش راز جزء و کل
باشدم حرام ای گل بی تو گر بنوشم مل
عاشقم به روی تو فارغم ز باغ و گل

ترک من بیفشان مو تا خجل شود سنبل
سرو من بیارا قد تا نگون شود شمشاد

خاصه موسمی کز دل خاک لاله رویاند
ابر در فرو پاشد باد گل بر افشاند
مجمع طیور الحق جشن شاعران ماند
قمر یک ز سرمستی حال خود نمیداند

مختلف قوافی را دال و ذال میخواند
بی خبر که بر نظمش شاعران کنند ایراد

من که در جهان همدم نیمدم نمی بینم
عمر را گذر آنی بی ندم نمی بینم
هر طرف که رو آرم غیر غم نمی بینم
جز جفا نمی یابم جز ستم نمی بینم

جز بلا نمی جویم جز الم نمی بینم
پس چگونه با این غم می نخورده باشم شاد

خیز ای بهشتی رو باده ی طهور آور
زان مئی که آن باشد به ز وصل حور آور
تا بری غمم از دل مایه ی سرور آور
در کف ای بلورین تن ساغر بلور آور

هر کجا که داری می جمله در حضور آور
بیم محتسب تا کی می بیار بادا باد

خاصه در چنین فصلی عیش و باده را شایان
خاصه در چنین ماهی کان چه مه مه شعبان
خاصه یکشبش کانرا نیمه بشمرد دوران
کاندران در این عالم شد تجلی یزدان

واجبی تولد یافت از مشیمه ی امکان
کامدش ز جان جبریل از پی مبارکباد

در نکوترین میلاد از نکوترین مولود
شد جهان ظلمانی رشگ جنت موعود
بدر فیض شد طالع نور غیب شد مشهود
رفت جان باستقبال آمد آنکه بد مقصود

گشت فیض کل شامل بر عباد از معبود
مرحبا بر این مولود آفرین بر این میلاد

آیتی هویدا شد بلکه ام الایاتی
در حدوث شد ظاهر با قدم قرین ذاتی
روی خلق و خالق را شد پدید مرآتی
معدن فیوضاتی منبع عنایاتی

مصدر مکافاتی مظهر کراماتی
هم عباد را منذرهم لکل قوم هاد

صاحب الزمان مهدی هادی هدایت خواه
بی بیان الا لا بهر او بلا اکراه
هست لا اله از آن اوفتاد الا الله
جز طریق او باطل جز براه او بیراه

گرچه حق او دارد اختلاف در افواه
لیک گر شوی منصف حق ز کف نخواهی داد

آنکه دادخواه از جان بهر آل یاسین است
در کرامت و معجز وارث النبیین است
در زمان او موقوف از ملل قوانین است
نی هزار گون مذهب نی هزار آئین است

یک کتاب و یک ملت یک خدا و یک دین است
زان یگانگی گردد عالم خراب، آباد

در ظهور او عالم طشت پر ز خون گردد
هر نهان شود پیدا هر درون برون گردد
بس نگون بپا خیزد پس بپا نگون گردد
درد و محنت نااهل از فزون فزون گردد

شرح این حکایت را چون دهم که چون گردد
آنچنان شود کانرا هیچکس ندارد یاد

در زمان او عالم سر بسر گلستانست
دور دور شیطان نی عهد عهد رحمن است
وقت ظلم و زحمت نی گاه عدل و احسانست
جان فدای دورانش زانکه راحت جانست

میر مرحمت حاکم شاه عدل سلطانست
عدل را کند بنیان ظلم را کند بنیاد

دوره سلیمان را هم دلیل دورانش
وین که دیو و دد باشد سربسر به فرمانش
صاحب الزمان را هم عهد اوست برهانش
در تمامی اشیاء جاری است سلطانش

گر صغیر مینالد روز و شب ز هجرانش
نیست رسم مهجوران غیر ناله و فریاد