ای «سُرّ مَن رَأیٰ»ی غم ما فقیرها

ای «سُرّ مَن رَأیٰ»ی غم ما فقیرها*

ای رویش امید, میان کویرها

 

ای خالق زیارت کلّ ذواتِ نور

ای جامعه سُرای تبارِ کبیرها

 

یا هادی‌الاُمَم ! اگر انوار تو نبود

بیراهه می‌شدند تمام مسیرها

 

منت کشیده عرش, برای جلوس تو

اما نشسته‌ای به حصارِ حصیرها

 

معلوم شد, امامِ تمامِ خلایقی

تا سر گذاشتند, به پای تو شیرها

 

ای مظهرِ شکوهِ علی؛ چارمین علی !

میلاد توست, مطلع عید غدیرها

 

یا ایهاالعزیز ! تَصَدَّق عَلیَ الذَّلیل

عشق تو عزت است, برای حقیرها

 

یکبار هم به گوشه‌ی صحنت نظر بکن

یکدم بیا به دیدن ما گوشه‌گیرها !

 

بنشین کنار سفره‌ی سائل تبارها

برکت بده به لقمه‌ی نان و پنیرها

 

***

 

سُرّ مَن رَأیٰ : شاد می‌شود هر که آن را می‌بیند – و همچنین نام قدیم شهر سامرا