لطافت موج می‌زد در صدایت

که دل برد از خدا هم ربنایت

خدا خلقت نمود و عاشقانه

دمی زل زد به برق چشمهایت

دو دستت تا به سمت عرش می‌رفت

ملک می‌ریخت روی دستهایت

از آن روزی که بالت را گشودی

کرامت می‌چکید از بالهایت

مبادا تا شود آزرده از خاک

فرشته فرش می‌شد زیر پایت

شب معراج دیدی با دوچشمت

که اوج عرش بوده ابتدایت

اگرچه ذره‌ام یا کمتر از آن

تو را می‌خواهم آقا بی‌نهایت

خودت فرموده‌ای بابای مایی

تمام هستی‌ام بابا فدایت

 

تو را با عشق یکجا آفریدند

برای خاطر ما آفریدند

خدا را آینه هستی , زلالی

تو را همرنگ دریا آفریدند

برای اینکه برعالم بتابی

دراوج آسمانها آفریدند

هزاران سال قبل از خلق آدم

و قبل از خلق حوا آفریدند

تو اول بودی و آخر رسیدی

تو را منجی دنیا آفریدند

خدا را شکر در راه تو هستیم

تو را پیغمبر ما آفریدند

خدا می‌خواست زهرایی بیاید

تو را بابای زهرا آفریدند

 

نفسهایت خدایی بود آقا

کلامت دلربایی بود آقا

شبیه انبیا و اولیایش

خدا هم مصطفایی بود آقا

دل تو سبزه زار مهربانی است

تو کارت دلربایی بود آقا

برای این شد اصلاً گنبدت سبز

و گرنه که طلایی بود آقا

تو می‌بخشیدی و فرقی نمی‌کرد

گدای تو کجایی بود آقا

نشیند گیوه‌هایت تا برویش

زمین , کارش گدایی بود آقا

حسین , از لعل لبهایت مکیده

اگر که کربلایی بود آقا

 

الهی من مرید مصطفایم

که چون با مصطفایم با خدایم

به یمن مولد ختم رسل، رسول امین

به مهر ماه جهان گشت، رشک عرش برین

 

زمین ز فرط شرف، رشک آسمان گردید

به یمن مولد ختم رسل، رسول ایمن

 

محمد عربی، علت وجود دو کون

خدیو کون و مکان، اشرف سلاله ی من

 

سرود بار خدا، در ثنای او لولاک

به خود نمود زاینجا ذات او تحسین

 

شعاع دایره ی ذات مرکز ایجاد

بزرگ آیت حق، پیشوای اهل یقین

 

نه می توانم خواندش قدیم و نه حادث

کز آن فزونتر و کمتر بود بسی از این

 

فتاد زلزله در طاق کسروی و شکست

وز آن شکستن شد، کار دین درست و متین

 

به هر کجا صنمی بود، رخ نهاد به خاک

زفر مقدم آن شهریار عرش مکین

 

از این قبیل بس آیات در جهان رخ داد

که شرح آن نتوان در همه شهور و سنین

 

عجب نبود از او، رد شمس و شق قمر

که پیش قدرش پست است قدر علّیینش

اول صبح دوم، آخر دوران شب است

هله عید آمد و روزی خوش و وقتی عجب است

 

هر که را می نگری سرخوش صهبای سرور

هر کجا می گذری بزم نشاط و طرب است

 

آید از هر شجری صوت انا الله در گوش

چشم دل بازنما گاه تجلی رب است

 

همه سکّان سماوات هم آواز شده

زهق الباطل و جاء الحقشان ورد لب است

 

گشت مولود چنین روز مهین فرزندی

که وجودش سبب خلقت هر أمّ و أب است

 

قائل کُنتُ نبیاً که مبارک ذاتش

خلقت آدم و ذریه ی او را سبب است

 

سید خیل رسل ختم نبیین احمد

شه لولاک محمد که امینش لقب است

 

حجة الله علی الخلق نبی الرحمه

مصطفی کز همه ی کون و مکان منتخب است

 

شیبة الحمد بُدش جدّ و پدر عبدالله

مادرش آمنه و آمنه بنت وهب است

 

هفدهم روز مبارک ز ربیع الاول

مولدش مکه در آنجای که نامش شعب است

 

تافت هنگام ولادت ز جبینش نوری

که فروغ مه و خورشید از آن مُکتسب است

 

از حرم یک سره با پای خود اصنام شدند

گه میلادش، این واقعه بس بوالعجب است

 

هجرتش سیزدهم سال ز بعثت بشمار

بعثتش هفتم عشرین ز ماه رجب است

 

معجز ثابته ی باقیه ی او، قرآن

آن کلام الله مُنزل، به لسان عرب است

 

زو عجب نبود، شق القمر و ردّ الشمس

کآسمان هاش چوگویی، به کف از لطف رب است

 

شب معراجش سابع عشر شهر صیام

بلکه همواره به هر سال و مه و روز و شب است

 

دین او ناسخ ادیان تمامی رسل

ذات او از همه برتر به عُلو و حسب است

 

منظر تابع او روضه ی فردوس برین

منزل عاصی او ناراً ذات لهب است

 

نتوان گفت قدیمش که قدیم ازلی

ذات بی چون خداوند بری از نسب است

 

حادثش هم نتوان خواند که حادث خواندن

ایزدی ذات ورا دور ز رسم ادب است

 

فیض پاینده ی حق باشد و حادث خواندن

فیض پاینده ی حق را نه طریق ادب است

 

صِهر و ابن عم و اول وصی او است علی

کز نهیبش به تن و جان عدو تاب و تب است

 

به نبی و علی و آل تولا کردن

مایه ی أمن و امان دافع رنج و تعب است

 

شرف از مدحتشان یافته تا نظم «محیط»

قدسیان را زپی کسب شرف ورد لب است

 

باد بر آن نبی رحمت و آلش صلوات

تا بود نخل ثمرآور و بارش رطب است

این روز پی خجسته میلاد احمد است

روز بروز پرتو انوار سرمد است

 

هم فرش را بعرش تفوق زمقدش

هم خاک را تفاخر بر فرق فرقد است

 

از مشعلش چراغ کواکب منور است

از مطبخش سپهر بخاری مصعد است

 

مریم اگر بفخر زروح مجسم است

آن جان پاک غیرت روح مجرد است

 

او را بهشت عدن کمین میهمان سراست

جم را گر افتخار بصرح ممرد است

 

هر جا که طفل مکتب فضلش زبان گشود

آنجا حکیم عقل بتحصیل ابجد است

 

منسوخ گشت جمله ادیان ما سلف

بشری لکم که نوبت دین مجدد است

 

امی ولی معلم علم لدنی است

بی سایه لیک سایه او ظل ممتد است

ای مفتخر خدای ز خلق جمال تو

دیده خدا کمال خودش در کمال تو

تو لایق صفات خدایی بدون شک

ازاین صفات هرچه که داری حلال تو

تو اشرف تمامی خلق دوعالمی

ای بهترین خلیفه حق خوش به حال تو

آنقدر شأن و مرتبه ات افضل است که

زهرا, علی, حسن و حسین اند آل تو

حالا که مهر و عشق تو گشته ست مال من

جان و دل و تمامی هستیم مال تو

ما بعد خانواده تو اهل دل شدیم

با” اشهد” اذان فصیح بلال تو

اینسان طواف سنگ حجر می شود قبول

وقتی طواف می کند او دور خال تو

باغ جنان اگر چه چنین سبز و خرم است

شادابی و نشاط گرفت از قبال تو

 

من مرغ روی گنبد خضرایی تو ام

من بنده بزرگی و آقایی توام

 

از جلوه ی رخت جلوات آفریده شد

از بذل و بخشش ات برکات آفریده شد

لعل لب تو مثل شکر بود یا رسول

با خنده ی تو شاخه نبات آفریده شد

نام تو را نوشت خدا توی دفترش

نامت دلیل شد صلوات آفریده شد

وقتی دمیده شد دم تو مرده زنده شد

اینگونه بود آب حیات آفریده شد

تو مقتدا شدی و پس از اقتدا به تو

ذکر و دعا و صوم و صلاة آفریده شد

دنیا اسیر ظلمت و جهل و عناد بود

تو آمدی و راه نجات آفریده شد

از خلق و خوی تو که نشان از خدای داشت

زیباترین کمال و صفات آفریده شد

ایمن شد از عذاب جهنم مرید تو

از برکت تو برگ برات آفریده شد

 

لطف تو بود محضر قرآن نشسته ایم

ما هم کنار بوذر و سلمان نشسته ایم

 

تو آفریده گشتی و انسان درست شد

حور و پری فرشته و غلمان درست شد

عرش خدا ز نور رخت خلق گشت و بعد

با قطره های اشک تو باران درست شد

یاحضرت رسول خدا عاشق تو بود

چون که به عشق روی تو قرآن درست شد

تو از خدایی و همه ی ما زخاک تو

چون از گل شما گل سلمان درست شد

با اخم تو جهنم و آتش عذاب و قهر

با یک دم تو جنّت و رضوان درست شد

چون نور حیدر از تو و نور تو ازخداست

با حب مرتضاست که ایمان درست شد

یک عده دور سفره حیدر نشسته و

اینگونه شد که سفره احسان درست شد

 

ما عاشق توایم که مجنون حیدریم

این عشق را به جان تو مدیون مادریم

 

هر آنچه خلق کرده خدا نوکر توأند

نوح و خلیل و خضر گدای در تو أند

خلق خدا که عبد و مسلمان تو شدند

مدیون بخشش وکرم همسر توأند

آدم به بعد هر که به پیغمبری رسید

فردای حشر پشت سر حیدر توأند

حتی شفیع ها همگی روز رستخیز

چشم انتظار آمدن دختر توأند

آنجا برای اینکه شفاعت شوند همه

مدیون دست ساقی آب آور تو اند

صدها هزارحوری و غلمان نشسته اند

مبهوت و مات روی علی اکبر توأند

نام رقیه تو گره باز می کند

عالم همه گدای علی اصغر توأند

علامه ها مراجع تقلید از ازل

شاگردهای مدرسه جعفر توأند

 

شکر خدا که این دل ما حیدری شده

شکر خدا که مذهب ما جعفری شده

تاکه دنیا آمدی دنیا سر و سامان گرفت

نه فقط دنیا که مافیها سر و سامان گرفت

 

آمدی و مدعی های دروغین جا زدند

قصه پیغمبری یکجا سر و سامان گرفت

 

هم نبی و هم امام و هم رسول مرسلی

از شما آدم الی عیسی سر و سامان گرفت

 

آمدی افسانه ها رنگ تحقق یافتند

عشق مجنون , جذبه لیلا سر و سامان گرفت

 

آمدی حرف از شهود و عالم معنا زدی

وحدت پیدا و ناپیدا سر و سامان گرفت

 

درزمان جاهلیت صحبت از معراج شد

« قابَ قَوسَین اَو اَدنی » سر و سامان گرفت

 

ای مدال افتخارت « لَعَلی خُلُقٍ عَظیم »

آمدی آیات « کَرَّمنا » سر و سامان گرفت

 

« انَّ اَکرَمَکُم عِندَاللهِ اَتقکُم » به لب

اختلاف خادم و مولا سر و سامان گرفت

 

جای الّا من و الّا تو , الّا الله شد

در قواعد , حرف استثنا سر و سامان گرفت

 

آن مدینه فاضله که آرزوی انبیاست

با شما آقا چه رعدآسا سر و سامان گرفت

 

نه نه رعدآسا که خون دل به پایش ریختی

تا نهال نورس و نوپا سر و سامان گرفت

 

سوختی , تا که بسازی امت اسلام را

« باخِعٌ لِنَفسِکَ » اما سر و سامان گرفت

 

یک « حسینٌ مِنّی » ات آنطور جریان ساز شد

نهضت خونین عاشورا سر و سامان گرفت

 

« یا اَبَالقاسِم تَوَجَّهنا تَوَسَّلنا بِکَ »

آنقدر گفتیم کار ما سر و سامان گرفت

تو آمدی و زمین در هوای تو افتاد

و عرش در هوس خنده های تو افتاد

برای درک تنفس در این جهان سیاه

هوای تازه ای از ابتدای تو افتاد

جهان شرک به خود آمد از بزرگی تو

به گوش کعبه و بت ها صدای تو افتاد

شکست طاق بلندی که عرش کسری بود

همینکه روی زمین رد پای تو افتاد

و بعد اینکه خدایان به لرزه افتادند

به ذهن مردم خسته خدای تو افتاد

پس از نگاه سیاه و سفید اربابان

نژاد عشق بشر در لوای تو افتاد

زمان شکست زمانی که آمدی احمد

تویی که یک شبه دنیا به پای تو افتاد

 

تو احمدی و به نور جمال تو صلوات

به هر یک از برکات و کمال تو صلوات

 

به احترام محمد زمین تبسم کرد

تو آمدی و جهان دست و پای خود گم کرد

ترک نشست به چشمان آبی ساوه

همینکه چشم تو بر آسمان ترنم کرد

فروخت گوشه جنت به شوق خال لبت

که آدمی به هوایت هوای گندم کرد

هنوز دخترکان زنده زنده میمردند

خدا به خلق تو بر خلق خود ترحم کرد

تو آمدی, به زمین احترام بر گردد

تو رحمتی که خدایت نصیب مردم کرد

خدا به خلق رسول گرامی خاتم

گذاشت سنگ تمام و سپس تبسم کرد

 

تو احمدی و به نور جمال تو صلوات

به هر یک از برکات و کمال تو صلوات

 

تو احمدی که خدا را به عرش فهمیدی

شبی که غیر خودت تا خدا نمیدیدی

کنار چشم تمام فرشته های خدا

فراتر از پر جبریل عشق بالیدی

تو در ضیافت عرشی لیلةالاسری

به طاق عرش خدا عکسی از علی دیدی

صدای مرتضوی علیست آن بالا

که از زبان خدا عاشقانه بشنیدی

تو در کنار علی و فروغ شمشیرش

بساط کفر زمان را ز خاک بر چیدی

برای خلق بهشت این بهانه کافی بود

به لحظه ای که به زهرای خویش خندیدی

بیا و کفر مجسم ز کعبه بیرون کن

تویی که پایه گذار جدید توحیدی

 

تو احمدی و به نور جمال تو صلوات

به هر یک از برکات و کمال تو صلوات

صدای معجزه می‌آید از پشت دری دیگر

خدا گل می‌کند در ربنای حنجری دیگر

 

خبر آورده: دارد سنگ‌باران می‌شود, ظلمت

ابابیلی که پر واکرده از پلک‌ تری دیگر

 

کسی با هفت پشت از نسل اسماعیل می‌آید

شبی از دامن آیینه‌گون‌ هاجری دیگر

 

خدا با نقره حکاکی خاتم, شبی زیبا

می‌آراید به انگشت زمین, انگشتری دیگر

 

به نخ کردند ماه و مهر را در نیمه‌های شب

که تسبیحی شود در پنجه پیغمبری دیگر

 

صدف شد قلب آرام حرا, آهسته آهسته

برای سجده‌های سوزناک گوهری دیگر

 

چهل سال است می‌خواهد زمین, روشن کند شب را

به نور چلچراغ وحی پیغام‌آوری دیگر

 

کنار هم هزاران برگ باران‌خورده مصحف شد

برای آیه «یا ایها المدثر …» دیگر

 

بخوان با صوت گیرایت: «الم نشرح لک صدرک»

برای سینه تنگ و دل ناباوری دیگر!

 

ابوجهلی‌ترین پیمان آتشناک کافرها

به دست موریانه می‌شود خاکستری دیگر

 

بیا تاریخ هجرت را به غار ثور برگردان!

که تار عنکبوتی کهنه می‌شد سنگری دیگر

 

بیا از خشت خشت سینه‌های دردآلوده

بنا کن مسجد و محراب و مهر و منبری دیگر!

 

کشانده از شب بیت‌المقدس با چنان شوری

دلت, قبله‌نماها را به سمت خاوری دیگر

 

گشوده می‌شود با تیغ‌های تشنه از هر سو

برای شرح حال پیروانت, دفتری دیگر

 

کمی پررنگ‌تر کن آیه‌های سرخ قرآن را!

که خون حمزه از این لحظه باشد جوهری دیگر

 

برای نقطه‌های بای «بسم‌الله»‌ها, دارد

به روی ریگ‌های داغ می‌افتد, سری دیگر

 

حدیث بدر و فریاد احد را می‌کند تکرار

صدای لا اله … ات در غروب خیبری دیگر

 

خبر آمد: که جایی شیشه عطری ترک خورده

چه غم! هر قطره‌اش گل می‌دهد در قمصری دیگر

سالها بی تو درختان زمین بار نداشت

باغ با پنجره ای وعده ی دیدار نداشت

رود می رفت و فقط حسرت دریا می خورد

باد می آمد و رنگ رخ گلزار نداشت

آسمان در قُرق دسته ی کرکس ها بود

روح آزاده ی پرواز هوادار نداشت

شهر در سلطه ی زیبایی زنگی ها بود

سال تا سال به آئینه کسی کار نداشت

کورها در همه سو راه نشان می دادند

بود اگر قافله ای قافله سالار نداشت

شحنه از سفره ی پر رونق دزدان می خورد

مزدی آزادگی مرد به جز دار نداشت

تو نبودی که ببینی رمه سرگردان بود

گرگ این قصّه ی پر غصّه خودِ چوپان بود

 

بادی از بادیه آرام به خاور می رفت

آتش حوصله ی فارسیان سر می رفت

کاخ, دیوار به دیوار ترک بر می داشت

آب, دریاچه به دریاچه فروتر می رفت

بلبلی مأذنه در مأذنه می داد اذان

میخکی آرام آرام به منبر می رفت

عطر یاقوت حجازی به یمن می بارید

رنگ گل از سفر مکه به قمصر می رفت

رنگ, در باغ رها می شد و گل می رقصید

عطر, از پنجره می آمد و از در می رفت

عشق می گفت بخوان و تو غزل می خواندی

روح, در قالب کلمات معطّر می رفت

 

«عشق باریده ست باریده ست گل باریده ست

از در قونیه تا طرقبه مُل باریده ست»

 

می روی درک کنی شور پرستوها را

تا فراموش کنی غربت این سو ها را

ماه خوابید به جای تو در این بستر تا

نقش بر آب کند حیله ی راسو ها را

راهی شهر بهارانی و با هر گامی

بیشتر می شنوی رایحه ها, بوها را

گرم, هر نخل به تو دست تکان داد و ببین

آخرین بدرقه ی نازک آهوها را

شهر, برخاسته با شور خوشامدگویی

چه ستبرند ببین شوکت باروها را

می سپاری به نسیم و همه دل می سپرند

بیرق «باد به هم ریخته» ی موها را

 

مردم شهر از امروز بهاری دارند

خوش به حال همه شان دل به چه یاری دادند!

سحر گهی که خدا در حرم هویدا بود

ز مکه عطر دلاویز عشق, افشا بود

ز سیل رحمت حق, عالمی مصفّا بود

حریم امنِ حرم, رشکِ عرشِ اعلا بود

 

ز بطن آمنه, دریای نور جاری بود

هوای کعبه و عرش خدا بهاری  بود

 

تو آمدی که زمین رخت دلبری پوشد

ز ذره ذره ی این خاک, دلبری جوشد

هرآنکه هوش بود, پند عقل  بنیوشد

به  قدرِ وُسع,به غوغا و عاشقی کوشد

 

که کاینات به رقص و سماع آمده اند

و عقل و عشق, به جنگ و نزاع آمده اند

 

میان قافیه هایم ردیف , نام خداست

کنار نام خدا  نام مصطفی زیباست

نگار ما که نگاهش قیامت کبراست

چو شمع پیش رخش, شمسِ آسمان رسواست

 

نقاب تیره جهان می زند به یکسو صبح

و مست گردد و گردد فدائی او, صبح

 

گره زنم به نگاهت نگاه حیران را

به میم نام محمد فدا کنم جان را

چو برملا کنم از شور, راز پنهان را

بنام عشق نویسم حدیث ایمان را

 

سلام حق به نگاهت حبیب حضرت دوست

که عشق توست مرا یا رسول در رگ و پوست

 

تو دلنوشته ی رحمان به لوح معنائی

تمام, آینه ی ذات پاک یکتائی

تو انبیای خدا را امام و مولائی

نجابت و شرف و دلبری, سراپائی

 

تو همنشین خدائی  به کوی  او ادنی

میان میکده ی قُرب,  ساقی رعنا

 

کنی به گوشه ی چشمی دل جهان تاراج

مسیر سیر تو تا بینهایت معراج

به فیض عام تو ای ماه ,ماسِوا, محتاج

“توئی که بر سر خوبان عالمی چون تاج”

 

ببار ابرکرم بر سر جهان امروز

که چرخ پیر ز فیضت شود جوان امروز

 

حریم کعبه به لطف حضور تو ایمن

بسیط روضه ی مینو ز روی تو گلشن

چو آفرید تو را ذات حضرت ذو المن

هزار بار به خود گفت آفرین, احسن

 

اگر نبود محمد نبود لوح و قلم

نبود تاج کرامت به تارک آدم

 

ز آستان حرم رحمت خدا جاریست

سرشک شوق ز چشمان اولیا جاریست

در آسمان و زمین عطر ربّنا جاریست

ز مکه نور خدا سوی کبریا جاریست

 

شمیم ذکر محمد صفای جان و جهان

فدای نام محمد همه زمین و زمان

 

خدا به خُلق عظیم تو مرحبا گوید

که آشنا سخن آشنا به ما گوید

سزد هر آنکه به لب ذکر ربّنا گوید

کنار نام خدا نام مصطفا گوید

 

قسم به نور که شمس و قمر غلام تواند

وبی فروغ, قیامت به احترام تو اند

 

حجاب چهره ی جان است هرچه جز رویت

فدای روضه ی رضوان و باغ مینویت

فقط  نه اهل جهانند عاشق کویت

که رخت بسته و آیند عرشیان سویت

 

مدینه کوی بهشت است اهل معنا را

کشد به چشم, ملک , خاک پاک آنجا را

 

توئی که طفل دبستان توست روح امین

خدا نموده تو را در کتاب خود تحسین

ز سعی توست مُشیّد بنای دین مبین

فدای خاک رهت اهل آسمان و زمین

 

تو اصل و پایه و معنا و شرح قرآنی

تو صدر دفتر ایمان و علم و عرفانی

ای آفتاب چهره ی تو رشکِ آفتاب

داری به رخ ز نور الهی همی نقاب

 

ای ماورای عقل بشر قدر و شأن تو

ای در مقام و مرتبه,”لولاک” را خطاب

 

نور تجلّیات خدایی به ساق عرش؛

ای آمده ز چشمه ی افلاک, درّ ناب

 

حقّا وساطت تو شده وحی را دلیل

تنها وجود تو شده مظروفِ این کتاب

 

ای وسعت وجود تو آیینه ی جمال

هرچه به جز جلال الهیت چون سراب

 

شأن تو در “دَنیٰ فَتَدَلّیٰ فَقٰابَ قَوْس”

از چشم عارفان دو عالم ربوده خواب

 

تو آمدی و کاخ شهان گشت زیر و رو

افتاد,ولوله به دل و جان شیخ و شاب

 

قبل ازتو بوی خوش نشنیدی کسی به دهر

آوردی از جنان به جهان,عطر مشک ناب

 

فردا که ز آفتاب جزا نیست مأمنی

لطف تو می شود به سر امّتت سحاب

 

همچون علی که گفته “عَبیدِ محمّدم”*

ما از دو عالم عشق تو کردیم انتخاب

 

با هرنبی اگر چه نهان بود مرتضی

بهر تو کرد جلوه خدا, با ابوتراب

 

بیست وسه سال از لب تو امّتت شنید

راه علیست راه مَعَ الحَقّ, ره ثواب

 

***

 

پ.ن

روایت شده؛ بعد از رحلت رسول خدا, شخص نامسلمان و تازه واردی در مدینه, بعد از ملاقات و پرسش هایی از امیرالمومنین علی علیه السلام, وقتی پاسخ سخت ترین سوال هایش را گرفت از حضرت پرسید: آیا تو محمدی؟

مولا این سخن را محترمانه ندانست و فرمود:

وای بر تو ! “من بنده ای از بنده های محمدم”

انا عبدٌ من عبیدِ محمّد؛

لاجرعه ریخت می به گِل آفریدنت

پیچید عطری از نفحات وزیدنت

 

نوبت رسیده بود به انسان کاملش

آیینه ای گذاشت خدا در مقابلش

 

الله اکبر از تو و انفاس خوشبویت

گیراترین دو چشم و دوتا طاق ابرویت

 

چشمی که شرحه شرحه صفات حمیده بود

نهج الفصاحه ای که خدا آفریده بود

 

پلکی زدی و نظم جهان برقرار شد

خندیدی و نسیم وزید و بهار شد

 

پاشو! نفس بکش تب اعجازشعر را

عطر ربیع الاول ِ آغاز شعر را

 

روح القدس به پیکرپاکت دمیده شد

یکباره خنده کردی و صبح و سپیده شد

 

” یا ایّها المدثرُ ” یکباره پا شدی

از آن به بعد سنگ صبور خدا شدی

 

کم کم شعاع مهر تو در آسمان شکفت

لبخند چشم روشنی عاشقان شکفت

 

پیچید عطر و بوی گلاب محمّدی

نام مقدست که دهان در دهان شکفت

 

سبحان ربّی الاعلای فرشتگان

درسجده های شکرخدا برزبان شکفت

 

“فَاصبِرلِحُکم ربِّک “یا ایها الرّسول!

در گوشت آیه آیه ی باری گران شکفت

 

می آمدند خیل ملائک ز دورها

دف می زدند دایره داران ِ حورها

 

آغاز شعر بود و غزل بود خنده ات

تعبیرناب” خیرالعمل “بود خنده ات

 

صبح پرنده بود و سپیدار و آفتاب

بت های جاهلی همه در هفت پرده خواب

 

ایوان کاخ ِ ظلم ترک خورد ناگهان

خنده دوید بر لب معصوم دختران

 

باد از شلال موی تو رد شد, دچار شد

دریا شنید بوی تو بی اختیار شد

 

کشتی نامراد جهالت به گِل نشست

عشق تو با نسیم رسید و به دل نشست

 

نام تو نوبرانه به باد سحر رسید

پیچید در تخیّل گل, پیرهن درید

 

ای جای پای محکم تو راه عاشقی!

خورشید ِسربلند سحرگاه عاشقی!

 

هر کس که هفت خط ِمدام تو سرکشید

تا اوج بی کرانگی عشق پر کشید

 

تو خاتم تمام بهاران عالمی

اعجاز خلقتی- به خدا- جان عالمی

 

هر صبح از نهایت جان می رسم به تو

در ٲشهدی میان اذان می رسم به تو

 

هر جا که نور سر بزند آستان توست

خورشید ریزه خوار تو و خاندان توست

 

هر جا حماسه ای ست نشان از نشان توست

قرآن, چراغ روشن و گنج نهان توست

 

در معنی تو نام خداوند سرمد است

اکسیر بوی خوش همه از نام احمد است

عاقبت زلف تو را باد بهم می ریزد

دل از این لطف خداداد بهم می ریزد

حرف شیرین شده, فرهاد بهم می ریزد

 

اینکه می آیی و رخساره بر افروخته ای

نکند باز دل غمزده ای سوخته ای

 

زلف آشفته کن ای یار, نوازش با من

تو فقط قبله ی من باش, نیایش با من

رحمت الواسعه بودن ز تو, خواهش با من

 

من همان طفل یتیمم که تو بابای منی

ماهی کوچک تو هستم و دریای منی

 

خالق اینبار چه ها ساخته با صورت تو

چارده مرتبه دل باخته با صورت تو

پرده از خویش بر انداخته با صورت تو

 

آمده مست و غزلخوان و صراحی در دست

جلوه ای کرد که از آن کمر کفر شکست

 

گفت ای بنده ی من, مست نشو, مهر بورز

به خم میکده پابست نشو, مهر بورز

کمتر از ذرّه نه ای, پست نشو, مهر بورز

 

“تا به خلوتگه خورشید” همین نزدیکی است

“اولین قبله ی توحید” همین نزدیکی است

 

چیست این, مستی بر آمده از تاک منست

نور من, طلعت تابنده ی افلاک منست

بنده ام, شاه همه, خواجه ی لولاک منست

 

او همان است که من مست شدم از جامش

می شود احمد و محمود و محمد نامش

 

آنکه با آمدنش قامت شیطان تا شد

باز در کاخ ستم زلزله ای برپا شد

زیر باران حجر, ابرهه ناپیدا شد

 

حضرت ختم رسل, احمدناالمختار است

رحمتُ الله و اشدّاءَ علی الکفّار است

 

او که بر دوش خودش مهر نبوت دارد

روی پیشانی خود نور رسالت دارد

روز محشر سند اذن شفاعت دارد

 

زَهَقَ الباطِل و جاءالحَق و توحید صفات

عالم آرا شده با صوم و صلات و صلوات

 

من کی ام, تازه مسلمان لب این آقا

سائل دلشده ی روز و شب این آقا

بنده ی خلق نکو و ادب این آقا

 

آنکه شاهان به کف پاش جبین می سایند

فقرا در نظرش محترم و آقایند

 

کاش می شد که به روی چمنش جان بدهیم

روی پاهای اویس قرنش جان بدهیم

یک شب از شوق حسین و حسنش جان بدهیم

 

آنکه شقّ القمرش سوره ی قرآن منست

بارها گفته علی, ماه نجف, جان منست

 

او به دختر چقدر عزّ و شرف بخشیده

به زن و خلقتش انگار هدف بخشیده

به دل سوخته ی شیعه شعف بخشیده

 

پیکر فاطمه را پای به سر می بوسید

دست زهرای خودش را چقدر می بوسید

 

گفت ای قوم, علی بعد پیمبر مولاست

حرمت عترت من, حرمت قرآن خداست

من رسولم, بخدا اجر رسالت زهراست

 

… وای وقتی که شود یاس پیمبر نیلی

کوچه ای تنگ و دلی سنگ و صدای سیلی

 

امتت بعد تو آقا, به جگر آتش زد

دل زهرای شما را چقدر آتش زد

سرّ مستودع او را پس در آتش زد

 

یار و اغیار گواهند علی مظلوم است

در و دیوار گواهند علی مظلوم است

خبرت هست که آن طاق معلیٰ اُفتاد

ناگهان کُنگره‌یِ سنگیِ کسریٰ اُفتاد

خبرت هست ستون‌های یَهودا اُفتاد

خبرت هست هُبَل خورد شد عُزیٰ اُفتاد

 

خبر این است زمین پُر شده از آب حیات

آی بر احمد و بر آلِ محمد صلوات

 

یک نفر آمده تا بارِ جهان بردارد

پرده از منظره‌ی باغ جنان بردارد

تاکه از گُردیِ ما یوقِ گران بردارد

از کران تا به کران بانگِ اذان بردارد

 

آخر از سمتِ خدا آنکه نیامد آمد

چهارده تَن همه با نامِ محمد آمد

 

شب شکست و به زمین بارشِ مهتاب آمد

عشق برقی زد و بر هر دلِ بی تاب آمد

جبروت و ملکوتیست که در قاب آمد

فالِ حافظ زدم و این غزل ناب آمد

 

“گلعُزاری زِ گلستان جهان ما را بس

زین چمن سایه‌ی آن سَروِ روان ما را بس”

 

حق بده دیدنِ این معجزه حیرت دارد

فقط این ابر به باریدنش عادت دارد

نفسش گرم خدایا چه حرارت دارد

سایه‌اش نیست و در سایه قیامت دارد

 

انبیا را بنویسید پیمبر این است

قبله‌ی روز و شبِ حضرت حیدر این است

 

کیستی ای نفَسَت پاک‌تر از پاکی ها

غرقِ تسبیحِ بزرگیِ تو افلاکی ها

اَشهَدُ اَنَّ که حیرانِ تو بی باکی ها

نوری و نورِ پراکنده بر این خاکی ها

 

ای نَفَس‌های علی ای همه هستِ زهرا

عالمی دستِ تو بوسید و تو دستِ زهرا

 

تو درخشیدی و انوارِ حیات آوردی

سیزده رشته قنات از عرفات آوردی

سیزده چشمه‌ی جوشان نجات آوردی

سیزده مرتبه بانگِ صلوات آوردی

 

آخرین باده‌ات از این همه خُم می‌آید

با دُعایت عَلَم چهاردهم می‌آید

 

ششمین آینه‌ات آمد و پروانه شدیم

سر زلفیم که با مرحمتش شانه شدیم

مَردِ این راه نبودیم که مردانه شدیم

شیعه‌یِ جعفریِ خادم این خانه شدیم

 

آسمان را کلماتش سخنش پر کرده

و خداوند بر این جلوه تفاخر کرده

 

گرچه از عطر تو این دشت شقایق دارد

چقدر دور و برت شهر منافق دارد

چه غریبی که فقط چند تن عاشق دارد

دلِ زهراییِ تو صحبت صادق دارد

 

تو بشیری و به شور ازلی می‌آیی

سرِ هر صبح به دیدارِ علی می‌آیی

 

باز پیچیده در این شهر پیامت آقا

پشتِ یک خانه تو هستی و قیامت آقا

عادت صبح تو شد عرض سلامت آقا

و سلام است فقط تکه کلامت آقا

 

از تو داریم سلامی پُر عطر و برکات

باز بر احمد و بر آل محمد صلوات

گُلِ لبخندِ رویت میزند طعنه به هر سُمبل

به نام نامیِ تو میشود آقا شکوفا گل

و ای بالا نشین مدح شما را میکند بلبل

 

فدای ایل و اجدادت تمام ایل و اجدادم

من آن صیدم که خوش دارم شما باشید صیّادم

 

کرم هم در کنار تو, به قربانت کم آورده

به همراهت خدا زهرا و حیدر را هم آورده

برای خیر مقدم هستی اش را آدم آورده

 

به یُمن مقدمت خورشید نورانی شده امشب

ببین عرش خدا را که چراغانی شده امشب

 

ندیدم با مسماتر من از نامت رسول الله 

دل من کفتر جلدیست بر بامت رسول الله 

به من هم میدهی یک جرعه از جامت رسول الله؟؟؟ 

 

که دائم بر زبان آرم علی عالی علی اعلا

قسیم النار و الجنه جز او کی میشود فردا

 

خوشا بر حال آن کس که گرفتار شما گشته

و با جان و دلش آقا خریدار شما گشته

منم کلب علی آنکه علمدار شما گشته

 

تو را جان امیر المومنین آقا نگاهم کن

بیا و با نجف بردن دوباره رو به راهم کن

 

دَمی هم بی وضو نام علی را تو نمی بُردی

چقد از لٰات و عُزی و هُبل آقا تو آزوردی

تو از زهر جفا نه بلکه از داغ علی مُردی

 

چرا که خوب میدانی امیرالمومنین مَرد است

و میدانی غم ناموس هم بالاترین درد است

در زمانی که جهان از جهل , غرق ظلمت است

آمد آن خورشید, که نورش دلیل خلقت است

 

آمده حُسن ختام و سَروَر پیغمبران

آنکه توصیفِ جمالش کار این جمعیت است

 

خُرد شد ایوان کسریٰ ریخت سقفش بر زمین

بسکه این مولود , دارای وقار و هیبت است

 

در دیار فارس‌ها آتشکده خاموش شد

اتفاقاتی که افتاده دلیل حیرت است

 

آمد و ابلیس , راهش بسته شد بر آسمان

آسمان هم با وجود او پر از امنیت است

 

تخت شاهان سرنگون شد سحر ساحرها عقیم

تازه این‌ها گوشه‌ای از جلوه‌ی آن حضرت است

 

آمده آنکس که خاک ردّ پایش از طلاست

همقدم با او زمین می‌گردد و در حرکت است

 

خاک , حاصلخیز شد از گرد و خاک مقدمش

با وجود او کویر خشک , غرق برکت است

 

لحظه‌ای خندید , روشن شد زمین و آسمان

در میان عرش , هم از نور رویش صحبت است

 

ارتباط عرش را با فرش , ممکن کرد او

اصلا این مولود , ذاتا در وجودش وحدت است

از هر چه آفریده فرا آفریده اند

خلقی ز خُلقِ خَلق, جدا آفریده اند

 

صبح و تبسم و سحر و سبحه و سلام

سنگ صبور, صلح و صفا آفریده اند

 

چون چشم غرق شور که شب چشمه می شود

چون شطِّ با نشاط رها آفریده اند

 

نام معطر تو وزیدن گرفت و بعد

ریحان و روح و رایحه را آفریده اند

 

سرریز روشنی است تن تو گمان کنم

خورشید در میان عبا آفریده اند

 

پشت سر تو قریه به قریه بهار رفت

از بس تو را خوش آب و هوا آفریده اند

 

فصل ربیع بود که از فضل چشم تو

باران ربنا و دعا آفریده اند

 

گل را, بهار را, غزل و عشق را, شبی-

تلفیق کرده اند و تو را آفریده اند

 

تا که خدا به خویش تماشا کند تو را

آیینه ای برای خدا آفریده اند

 

تا با تو گل بگوید و گل بشنود خدا

تا گل نفس شوید, حرا آفریده اند

 

ای ناز از شکوفه گیلاس جان تو

دل نازک از دل تو کجا آفریده اند؟

به پایان نبوت آخرین از راه می آید

برآغاز امامت اولین از راه می آید

 

به رحمت پا به روی خاک دارد آفتابی که

به شوکت آسمان را کرده زین از راه می آید

 

جهان مانند انگشتی شد و مکه رکاب آن

برای این رکاب امشب نگین از راه می آید

 

نبودش باعث بود جهان بوده ست پس تازه

دلیل خلقت این سرزمین از راه می آید

 

نه اینکه دین بیاید تا که پیغمبر شود تکمیل

که امشب بی گمان منجی دین از راه می آید

 

صفت تاقبل ازاین آقا فقط تا حد برتر بود

برای خوب ترها هم ترین از راه می آید

 

بگو هرهفته را ازبعد امشب هفته ی رحمت

چنانکه رحمة للعالمین از راه می آید

 

شب میلاد و ذکر یاعلی دل هم نمی داند؛

محمد یا امیرالمومنین از راه می آید

 

دل خود را به دستش می سپاریم و یقین داریم

امان داریم فردا تا امین از راه می آید

چشم تا وا می‌کنی چشم و چراغش می‌شوی

مثل گل می‌خندی و شب بوی باغش می‌شوی

شکل «عبدالله»ی و تسکین داغش می‌شوی

می‌رسی از راه و پایان فراقش می‌شوی

 

غصه‌اش را محو در چشم سیاهت می‌کند

خوش بحال «آمنه» وقتی نگاهت می‌کند

 

با «حلیمه» می‌روی تا کوه تعظیمت کند

وسعتش را ـ با سلامی ـ دشت تسلیمت کند

هر چه گل دارد زمین یکباره تقدیمت کند

آسمان در ماه و در خورشید ترسیمت کند

 

خانه را با عطر زلفت تا معطر می‌کنی

دایه ها را هم ز مادر مهربان تر می‌کنی

 

وسعتِ توحیدش از نور تو, بی حد می‌شود

آسمان خانه‌اش پر رفت و آمد می‌شود

جد تو, از دین ابراهیم هم رد می‌شود

با تو «عبدالمطلب» عبدالمحمد می‌شود

 

گشت ساغر تا به دستان بنی‌هاشم رسید

وقت تقسیم محبت شد, «ابوالقاسم» رسید

 

یا محمد! عطر نامت مشرق و مغرب گرفت

وقت نقاشی قلم را عشق از راهب گرفت

ناز لبخندت قرار از سینه‌ی یثرب گرفت

خواب را خال تو از چشم «ابوطالب» گرفت

 

بی‌قرارت شد «خدیجه» قلب او بی‌طاقت است

تاجری خوش ذوق بود و دید: عشقت ثروت است

 

نیم سیب از آن او و نیم دیگر مال تو

از گلستان خدا یاس معطر مال تو

داغ حسرت سهم ابتر, ناز کوثر مال تو

ای یتیم مکه! از امروز مادر مال تو

 

روی این دوشت حسین و روی آن دوشت حسن

«قاب قوسین»ی چنین می‌خواست «او ادنی» شدن

 

خوشتر از داوود می‌خوانی, زبور آورده‌ای؟

یا کتاب عشق را از کوه نور آورده‌ای؟

جای آتش, باده از وادی طور آورده‌ای

کعبه و بطحا و بتها را به شور آورده‌ای

 

گوشه چشمی تا منات و لات و عزا بشکنند

اخم کن تا برج‌های کاخ کسرا بشکنند

 

ای فدای قد و بالای تو اسماعیل‌ها

بال تو بالاتر از پرهای جبرائیل‌ها

«ما عرفناک»ت زده آتش در این تمثیل‌ها

بُرده‌ای یاسین! دل از تورات‌ها, انجیل‌ها

 

بی عصا مانده‌ست, طاها ! دست موسی را بگیر

از کلیسای صلیبی حق عیسی را بگیر

 

باز عطر تازه‌ات تا این حوالی می‌رسد

منجی دلهای پر, دستان خالی می‌رسد

گفته بودی «میم» و «حاء» و «میم» و «دال»ی می‌رسد

نیستی اینجا ببینی با چه حالی می‌رسد

 

خال تو, سیمای حیدر, نور زهرا دارد او

جای تو خالی! حسین است و تماشا دارد او

ازاین مولود فرُّخ پی هزارو چارصد سال است

زمین دور خودش می گردد و بسیار خوشحال است

 

فقط این جمله در تایید میلاد نبی کافی ست

که شیطان از نزولش تا همیشه ناخوش احوال است

 

زمین و آسمان مکه طوری نور بارانند

که دیدار دوتاشان هم تماشا هست هم فال است

 

پریشان کرده ایران رابه وقت آمدن این طفل

که خاموشی و خشکیدن دراین اجلال,اقبال است

 

محمد یا امین یا مصطفی یا احمد و محمود

من اَر گنگم جهان هم در بیان او کر و لال است

 

به پایش ریختند از نورها آن قدر از بالا

که سینه ریز خورشید این وسط ناچیز مثقال است

 

نگهبان دارد اسمش از پس و از پیش حتی او

برایش حضرت از پیش است و صَلّوا هم به دنبال است

 

جهان را می زند برهم چنین اسمی که پایانش

به علم جَفْر, دست میم روی شانه ی دال است

 

به رخ در جاذبه لب دارد و در دافعه لَن را

که پایین لبش نقطه ست و بالای لبش خال است

 

اگرچه نیستم مثل قَرَن گرم اویس اما

دلم از عشق تو مثل فلسطین است اشغال است

 

اگر امروز آغاز است بر دین خدا با تو

غدیر خم ولیکن روز اتمام است و اکمال است

 

تَرَک برداشت ایوان مدائن پیش تو یعنی

که ایوان نجف بر مشکلات شیعه حلّال است

 

هم اکنون مستم و این شعر تا روز جزا مست است

ملاک سنجش افراد, قطعا سنجش حال است

 

به پایان آمد این ابیات اما خوب می دانم

هنوز این شعر در وصف محمد میوه ی کال است