مــقصود ز آفــرینش کــون و مــکان علـی است

مــقصود ز آفــرینش کــون و مــکان علـی است
کون و مکان چو جسم و در آن جسم، جان علی است

فرمــانبر خـــــدای احــــد آن‏کــه مـــی‏دهد
فرمان به هفت اختر و نُه آسمــــان علــــی است

بنگر کمال و فضل که در هـــر کــــمال و فضل
هرکس مـقدم است مـــقدم بـــر آن علـــی است

یار و مـــعین آدم و نـــوح آن‏کـــه آدمــــش
 چون نوح ملتجی شده بــر آستان علــــــی است

 تنهـا همین نــه قـــاسم ارزاق مـــــرتضی است
کانـــدر جــزا قسیم جحیـــم و جنان علی است

 شـاهی که روشــــــن است علـــوّ مقــــام او
 چــــــون آفتاب بـــر همه خلـق جهان علی است

 استــــاد جبرئــیل که بـــــر آســـــتان وی
از شـــوق، جبرئـــیل بــود پاسبــان علی است

 آن شاه انس و جان که ز خلّاق انــس و جــــان
 واجـــب ولای او شــده بر انس و جـان علی است

دانای هر لســـان کـــه به وصف جــــــلال او
 الکن بود ز خــلق دو عالم لســان علــی اســت

آن حی لا یمـوت کــــه در یک دم از دمـــــــی
 بخشــــد به صــد چــو عیسی مریم روان علی است

ای آن‏کـــه در دو کـــون تــــو را باید ایمنی
 سوی علـــی شتــــاب که حصن امـــان علی است

 آن نــیک و بــــدشنـــاس که بـــاشد ولای او
از بهر نیک و بد محک و امتحــان علــــــی است

 آن کس که مصطفی شب معـــــــراج هـــــر طرف
 بنمود رو بدیـد جمالـــش عیان علـــــــی است

این نکته فـــاش بشنو و در فـــاش و در نهـان
 غیر از علی مجوی که فاش و نهــان علــــــی است

آن بندگان خـــاص که نقــــل مــــکان کنند
 بینند خود که پــــادشه لامکـــان علـــی است

 در عـــرش و فــــرش و خلوت و جلوت به مصطفی
 یار و انیس و هم‏سـخن و هم‏زبــان علــــی است

عرش آستــــان شهـــی کـــه پـی بـــوسه درش
چــــرخ بلند را شـــده قــامت کمان علی است

گر خضر، ره بـــه گمشدگـــان می‏دهــــد نشان
 بی‏شک به خضر آن‏کـــه دهـــد ره نشان علی است

 آن سروری که بر نبی انــــدر غدیــر خــــــم
 نازل شدیش آیت «بلّغ» به‏شـــــان علــــی است

فرمود مصطفی که در امـــت ز بعـــد مــــــن
مولی به خاص و عام و به پـــیر و جوان علی است

ای ناتـــوان، تـــوان ز علــــــی ولی طلــب
کز راه لطف یاور هر ناتــــوان علـــــی است

گـــوینده «سلونــی» و قــــائل به «لو کشف»
 عالِـــــم به هــــر ضمیر، شه غیب‏دان علی است

آن صــاحب جـــــــلال که وصف جــــــــلال او
ناید به درک و فـــهم و خیال و گمان علی است

 شاهی که بر صغـیر عطــــا کـــرده از کــــرم
 در مدح خویش قـــــوه نطق و بیان علـــی است