دست یزدان دستیار مصطفی بازوی دین

دست یزدان دستیار مصطفی بازوی دین
نیست جز مشکل گشا دست امیرالمؤمنین

آفتاب صبح اول آنکه چون از کعبه تافت
ساخت عالم را منور تا بروز واپسین

مرتضی شاه ولایت آنکه از شاگردیش
بر گروه انبیا استاد شد روح الامین

می نگشتی ختم بر شانش رسالت بی سخن
خاتم پیغمبران را گر نبودی این نگین

بی ولای او خداوند زمین و آسمان
کی پذیرد طاعت اهل سما خلق زمین

مبدأ ایجاد او باشد از آتش خوانده اند
باء بسم الله الرحمن الرحیم اهل یقین

با صلوه ار هست مهرش آن زمان افتد قبول
گفتن الحمدلله نزد رب العالمین

از صفات او یک الرحمن بود یک الرّحیم
ذات او بر ملک حق مالک بود در یوم دین

معنی ایاک نعبد مهر او پروردنست
زانکه بی مهرش عبادت نیست با صحت قرین

تا که در دلهای خود ما بندگان ناتوان
مهر او کامل کنیم ایام رب نستعین

ایکه جوئی زاهدنا از حق صراط مستقیم
این صراط امر او باشد نه راه روم و چین

آن رهی باشد که طی کردند و حق را یافتند
سالکانی کآمد ایشان را حق از رحمت معین

همتی یا رب کرم فرما که ما واماندگان
ره سپاریم از قفای ره سپارانی چنین

الّذین رب انعمت علیهم آن کسان
کاب و گلشان کرده یی با نعمت مهرش عجین

نعمت مهرش بآنان داده یی تا زین چراغ
راه دین پویند و نسپارند راه کفر و کین

راه آنان را بما بنما که اندر دستشان
دادی از حب ولی خویشتن حبل متین

غیر مغضوبان که مغضوب علیهم را شدند
در خور از بغض وی آن حق ناشناسان لعین

هم نه گمراهان بیرون از طریق وی گه تو
ضالینشان یاد فرمودی به فرقان مبین

سوره توحید نی تنها بود وصف علی
بلکه قرآن جمله وصف اوست از با تا بسین

طاعت اندر لیله القدر ار به است از الف شهر
یاد او یکدم به است از طاعت الف سنین

در حقیقت دین ولای آن ولی مطلق است
آیه اکملت در قرآن بود شاهد بر این

لایق مسند ندیدند امتش یا للعجب
آنکه دیدش مصطفی در عرش حق مسند نشین

ایمن استی از عذاب ای دوستدار مرتضی
زانکه حق را هست مهر مرتضی حصن حصین

برده ام بالا مقام عرش اگر گویم بود
بایه ادنای کاخ رفعتش عرش برین

تا بجای سرمه در جنت بچشم خود کشد
خاک درگاهش همی روید بمژگان حور عین

سالکان راه دین را او بود خضر طریق
تشنگان وصل حق را او بود ماء معین

اهل وحدت فاش می بینند حق را در علی
گر تو هم دیدار حق خواهی ره آنان گزین

در علی حق ظاهر است اما دوبینش ننگرد
زانکه حق فرد است و پنهانست از چشم دوبین

آنچنان کز چشم ابلیس دوبین در بوالبشر
محو شد حق و ندید آن کور دل الا که طین

چون نبودش چشم وحدت بین باطن لاجرم
بر صدف دید و ندید اندر صدف در ثمین

یا علی ای علت ایجاد عالم ای که ریخت
طرح عالم را خود از دست تو عالم آفرین

می نگشتی دستت ار ظاهر خدائی خدا
بود پنهان فی المثل چون دست اندر آستین

خدمتت را آسمان از کهکشان بسته میان
منتت را جمله ذرّات جهان گشته رهین

هم یمین از اقتضای حکم تو گردد یسار
هم یسار از اعتبار امر تو گردد یمین

انگبین از قهر تو گردد ز حنظل تلخ تر
حنظل از مهر تو شیرین تر شود از انگبین

گر تواش فرمان دهی ای شیر حق در حمله یی
روبهی لاغر ز هم درد دو صد شیر عرین

نام تو در می گشاید بر رخ صاحب طلب
یاد تو غم می زداید از دل اندوهگین

در مقام قرب حق بیشک مکان دارد به صدر
هر که را نام تو باشد نقش بر صدر و جبین

عاشقانت را نباشد لذتی خوشتر ز مرگ
کاندر آن دم از تو می بینند روی نازنین

هرکه را فضلی است در عالم چو نیکو بنگرم
بینم او از خرمن فضل تو باشد خوشه چین

میدهد لطف تو آب و تاب و رنگ و بو بباغ
بر گل و سنبل بنفشه ارغوان و یاسمین

جلوه روی تو بیند بلبل اندر برگ گل
کاینهمه دارد به بستان شور و افغان و حنین

جز بعونت راه نتوان یافتن سوی خدا
جز بلطفت شاد نتوان ساختن قلب حزین

تا بیندازند خود را در ردیف مدح تو
طبع را بنشسته هر سو قافیه اندر کمین

بهر هریک بیت مدحت بر صغیر آید ز عرش
صد هزاران مرحبا و صد هزاران آفرین

از متاع هر دو عالم نیستش جز مهر تو
اینجهان دارد همین و آن جهان دارد همین

تا مهین را بر کهین باشد شرف احباب تو
در جهان باشند اشرف بر کهین و بر مهین

تا جنین را در رحم باشد غذا خون دشمنت
در پس زانوی غم خونش غذا همچون جنین